Slener in de spotlight: Hans Grondel

 

Bescheiden, introvert, muzikaal, doorzettingsvermogen. Zo maar een paar woorden die van toepassing zijn op deze Slener in de spotlight! Bij velen bekend vanwege zijn baan bij de benzinepomp in Sleen. Bij anderen vanwege het organiseren van de Open Sessions in Erm en Sleen.

Hij werd geboren in Noord-Sleen, ging aldaar naar basisschool  "De Vlinderhof". Hier kreeg hij blokfluitles maar die herinnert hij zich als saai. Als 10 jarige speelde hij wel deuntjes na op de piano, die in het ouderlijk huis meer ter decoratie stond. De muzikale snaar van Hans Grondel werd pas jaren later aangeraakt.

Na de basisschool ging hij naar de HAVO. Daar werd een keer per jaar een culturele avond georganiseerd. Veel van zijn vrienden speelden gitaar. Het was op zo 'n avond dat Hans een paar dingen met zichzelf afsprak. "Ik wilde gitaar spelen, mijn haar laten groeien, zingen en liedjes schrijven." Hij nam direct gitaarlessen. Dat ging als een tierelier. Maar met talent alleen kom je er niet. Uren oefenen, wat voor hem bepaald geen straf was. Hans kon en kan zich prima alleen vermaken. Vroeger met Lego, later met zijn gitaar. Zijn haar groeide en kwam op gewenste lengte. Hoezo lang haar? Dat hoorde, in de ogen van Hans, bij het leven van een artiest. Dat leven had hij in zijn hoofd.

Op de CQ werd hij al gauw gevraagd in de muziekschoolband. Van het een kwam het ander. Hij speelde al gauw in verschillende bandjes. Vooral popmuziek. Toen kwam er, samen met vrienden, de band Ramones (drummer Bernard Gepken). Van 2005 t/m 2009 speelden ze door het hele land. In kroegjes en op festivals. Het was punk-rock en rock en roll wat de klok sloeg. Ze werden er arm van. Het was in deze periode dat hij ook liedjes ging schrijven. Eerst bedenkt hij een melodie. "Als ik die onthoud, dan weet ik dat hij goed is", en dan maakt hij de tekst erbij. Om een en ander te bekostigen werkte Hans ook toen al bij de benzinepomp in Sleen. Ondertussen was hij ook begonnen met het geven van gitaarlessen. Eerst bij Gitareon, waar hij het lesgeven leerde. Je zou denken dat er na de HAVO wel voor een vervolgopleiding in de muziek werd gekozen. Hans ging naar de MBO detailhandel. Hij wilde wel artiest worden, speelde gitaar, zong wat, maar hoe hij het verder aan moest pakken, daarvan had hij geen idee. Vanaf 2005 ging hij elke maandagavond naar de Monday Night Music Club in de Brasserie. Daar heeft hij veel muzikanten leren kennen en deed hij ook podiumervaring op. Maar het viel Hans op dat het vooral voor jonge mensen soms moeilijk was om het podium op te gaan. En zo ontstond aan de stamtafel de "Open Session". Die moest laagdrempelig zijn en vooral gericht op jongeren. Dat is gelukt! Bij Moorman en inmiddels bij de Happerei kunt u elke maand van deze muziekavonden genieten.

In de zomer van 2010 ging Hans alleen op reis. Gitaar in de auto en gaan. Hamburg, Berlijn, Leipzig, Zurich, Geneve, Milaan. In elke stad ging hij op zoek naar een mogelijkheid muziek te maken. Op straat of in de kroeg. Toevallig was er in Bern een straatmuzikantenfestival. Het mooie van alleen reizen is dat je sneller contact maakt met de mensen om je heen. En met een gitaar bij je word je ook sneller aangesproken. Aangezien hij niet iemand is die zichzelf ergens binnen bluft heeft hij van deze reis flink genoten en ook veel geleerd.

Eind 2010 werd de band "NU" in leven geroepen. Hans schreef de muziek en de teksten voor deze Engelstalige rockmuziek. Het was een tijd van veel oefenen. Na deelname aan een wedstrijd beleeft hij een van de hoogtepunten van zijn leven. Ze mogen drie keer optreden met de band " Triggerfinger" (Ruben Block) in het Patronaat te Haarlem. Een hele ervaring voor een groot publiek.

Tussen de bedrijven door gaf en geeft Hans nog steeds gitaarlessen. Na Gitareon een poosje thuis maar sinds 2012 in zijn eigen bedrijf " Rootnote". Sinds een paar jaar werkt hij 25 uur bij de benzinepomp en doet hij de muziek "erbij". Driekwart van zijn leerlingen zijn kinderen/tieners, maar ook volwassenen weten de weg naar Rootnote te vinden. Zijn oudste leerling is 65 jaar! Over de naam "Rootnote" heeft hij wel degelijk nagedacht. Letterlijk betekent het wortelnoot. Zijn bedrijf heeft meerdere 'wortels': gitaarlessen (akoestisch, elektrisch, bas), drumlessen (Sander Venema), keyboardlessen, geluidsverhuur en niet te vergeten de huiskamerconcerten, die hij samen met zijn vriendin Marissa Linneman verzorgt.

Vrij vertaald betekent Rootnote grondtoon = de eerste toon van de toonladder, het begin voor muzikanten.

Nieuw is de bandcoaching. Met zijn ervaring kan hij bands een heel eind op weg helpen.

Kortom Hans Grondel is een muzikale en creatieve duizendpoot. Hij maakt zelf de posters!

Wie is zijn grote voorbeeld?

Johnny Gallagher. Hij leerde hem kennen op een van de reizen naar Ierland die hij met een groep muziekliefhebbers vier jaar lang maakte. Onlangs was de Ier in Coevorden. Uiteraard is Hans naar een optreden geweest, waar hij ook samen met hem optrad. Hij houdt van de puurheid van deze man, in uiterlijk en in muziek. "Hij vertelt een verhaal".

Want dat is wat muziek voor Hans is. Een uitlaatklep en het vertellen van een verhaal. Je onderbewustheid komt naar buiten en als het goed is zijn er in zang en gitaarspel emoties te horen. Hoe mooi en bijzonder is het als je publiek geraakt wordt door jouw optreden.

De toekomstdromen van tien jaar geleden zijn inmiddels allemaal uitgekomen. Wat de plannen zijn voor de volgende jaren? Hans wil graag naar Amerika. Het land van de blues en de country, de muziek van het verhaal. Verder wil hij in 2014 weer met een band op pad.

Binnenkort, zaterdagavond 26 april, speelt hij met een gelegenheidsband, Hans Grondel&Friends, ter ere van Koningsdag. Op zaterdagavond 16 augustus treedt hij op tijdens het MUSLIE popgala 2014. Deze avond staan er in totaal een 40 -tal Sleners (eo) op de buhne! MUziek uit SLIEn).

Voorlopig is hij vol passie bezig met alles wat op zijn weg is gekomen en nog komt.

Ik vermoed dat we nog veel van Hans Grondel gaan horen. Hij zelf blijft bescheiden, maar dat siert de mens!

Voor alle foto's klik hier.

Tekst: Jantje Oosterhof
Foto’s: Guido Hansman