Columns
Ingewikkeld
Poeh poeh, het leven wordt er niet eenvoudiger op. Ik heb het idee dat iedereen een beetje prikkelbaar aan het worden is na zoveel maanden quarantaine, beperkte leefregels en niets anders dan corona, ‘black lives matter’ en beeldenstormen in de praatprogramma’s op tv. Ik ben inmiddels afgehaakt.
Terugblik
Het was wel heel bijzonder, dat beeld van de A37. Links en rechts zo ver we konden kijken geen auto te zien. Die rust was ons al opgevallen toen we uit Sleen weg fietsten. Normaal zie je op de zondagochtend wandelaars, de eerste Pieterpad lopers en dorpsgenoten die de hond uitlaten. Natuurlijk hadden we, in aanloop naar deze zondag, wel even gezocht of fietsen was toegestaan.
Bezig blijven
Tis rustig in deze tijd waarin het C-virus rondwaart. Ik prijs me gelukkig dat ik in Sleen woon en niet in zo’n bovenmaatse hippe stad. U weet wel, in zo’n appartementje met of zonder balkonnetje. Dus de tuin geeft ruimte en de wandelingen door de ruimtelijke omgeving zijn heel prettig.
Coronatime
Wie kent haar niet? Het laatste kindje van de globalisering dat in korte tijd de wereld veroverde? Leuke naam, maar niet te vertrouwen. In een paar maanden tijd zaaide ze dood, angst en onrust over de hele aardbol. Trumpiaans ontkennen dat ze gevaarlijk zou zijn, hielp niet. Ze stak oceanen en landsgrenzen over zonder dat je het in de gaten had, ging op skivakantie en vierde uitbundig carnaval.
Anderhalf meter
Het is een raar idee dat wij, 75 jaor nao de oorlog, toch weer bezet bint. Nou ies niet deur een anders denkende legermacht, maar deur een virus dat de hiele mensheid in zien macht liekt te hebben. Wij kriegt er as mensheid almaol met te maken en misschien schept dat wal een band. Gedielde smart is halve smart, moej maar rekenen.
Huisje weltevree
Toegegeven, ik ben niet zo’n huismus en ‘huisje, boompje, beestje’ is ook niet zo mijn ding. Het was daarom wel even wennen toen manlief en ik allebei hele dagen thuis kwamen te zitten om te werken en te videovergaderen. Ik werd er zelfs wat melig van met manlief z’n kantoorhumor en onze keuken als bedrijfskantine. We redden ons prima. En we realiseren ons dagelijks hoe goed we het hebben.
Corona
Terwijl ik dit stukje schrijf is het woensdag 1 april 2020. De wereld kraakt, zucht en lijdt al maanden onder de coronacrisis. Om eerlijk te zijn had ik, voor de crisis, alleen maar goede associaties bij het woord corona. Ik dacht dan aan een dikkere niet te lange sigaar. Dus de maat van een lekkere “after dinner sigaar”. Of ik dacht aan een hete zomerse dag waar je dan één of meerdere koude Mexicaanse corona biertjes nuttigde.
Visioen
Vrijwel geluidloos zie ik de auto voorbij rijden. Ja nog stiller dan de elektrische, deze waterstof auto. Kort erna komen er twee pedaleurs voorbij. Het zijn de opvolgers van de vroegere elektrische fietsen. Als het niet goed dreigt te gaan dan zit er een ingebouwde rem in. Dreigt de bestuurder te vallen, dan klappen voor en achter automatisch zijwieltjes uit voor de stabiliteit. Je ziet dus veel ouderen gebruik maken van deze pedaleur.
Samen
Onlangs vond er in Sleen een nieuw evenement plaats, las ik op SleenWeb: de CaniTrail. Cani is Italiaans voor honden. Canitrailen is samen met je hond hardlopen in de natuur, met dien verstande, dat de hond in een tuigje aan een elastische lijn is verbonden met een gordel die de baas of bazin om z’n middel draagt.
Jenever en achterdocht
Non de dagen weer markbaor langer wordt, kan ik je vertellen dat er ok weer licht komp in mien gemoedsrust. Ik zal je eerlijk bekennen: Mien Geert en ik hadden ’t een zettien niks te vlak. Nou ja, as ik er achterof goed over naodenk moet ik eigenlijk zeggen dat ik het niet te vlak haar met Geert. Geert zölf haar der niks van in de gaten.
Vrijheid
Voor ons familiemagazine ‘De Hilbrander’, dat we jaarlijks samenstellen en rond kerst uitgeven (in familiekring, dus mensen, geen abonnementen mogelijk), keek ik oude foto’s door. Ik stuitte op een foto van een oude mevrouw met een kindje op de arm en met aan weerszijden een donkerharige jongen. De jongens keken vrolijk, zelfs een tikje ondeugend. Jonge, onschuldige kereltjes.
Vroeger
Vroeger, een woord wat van alles bij ons op kan roepen. Als je het woord gebruikt kun je al gauw reacties krijgen dat je oud bent of conservatief. Dat je verandering en vooruitgang in de weg staat. Want zeg nu zelf: vroeger was toch alles beter? Of toch niet?
Het ligt er maar net aan hoe je naar dat woord kijkt. Want eigenlijk is alles wat er achter ons ligt, altijd vroeger.
Schaamte
Het is alweer 8 januari 2020. De kerstboompjes zijn allang weer versnipperd of in stukjes gehakt. De laatste oliebolletjes zijn al dagen geleden verorberd met smakelijke gulzigheid. Hier en daar ligt er in zo’n Tupperware bakje nog een verdroogd nieuwjaarsrolletje gebroederlijk naast een Drents kniepertie.
Zilverpapier
Mijn moeder was een bezige vrouw. Met vijf kinderen had ze een druk huishouden en daarbij verleende ze ook nog eens de nodige hand-en-spandiensten in de zaak van mijn vader. Daarnaast zat ze in verschillende verenigingen en liep ze in de collectemaand vol overtuiging langs de deuren om geld op te halen voor goede doelen. Ze ging ook altijd mee als begeleidster van het jaarlijks uitstapje van de Slener bejaarden.
Elk veur zich
Der wordt al een zettien proot over dat grote zunnepark dat er kommen zal an de Haarstdiek in’t Broekveld. Men kreg zo zachiesan in de gaten wat heur te wachten stiet: Ien groot woud van glimmende frames en zunnepanelen waor men tot in lengte van jaoren tegenan kieken möt. En nou overal de bezwaoren opklinkt, umdat het kennelijk nou pas tot elk deurdringt wat heur te wachten stiet, bliekt dat bezwaor maken gien zin meer hef.
What's in a name
We communiceren er wat op los met mekaar: via de mail, de telefoon, sms, Facebook, Twitter, LinkedIn, Instagram, en tja….soms ook (nog) via ‘echte’ mens-tot-mens gesprekken, maar tegenwoordig vooral ook via Whatsapp. We kunnen er niet meer zonder. Voor elke gelegenheid, voor elk sociaal clubje, voor elke familie wordt wel een groep aangemaakt om foto’s te delen, grapjes uit te wisselen, maar vooral ook om niets te missen van elkaar.
Dorpswandeling
Het grijs kruipt van het trottoir op het asfalt. Zo’n zaterdag dus waar het blad van de bomen zwaar is van de motregen. De lindebomen voor het huis op het veldje zijn al prachtig geel en er staan een stuk of drie paddenstoelen. Eekhoorntjes brood, helaas te laat gezien. Want in roomboter gebakken met wat ui, peper en zout zijn ze prima te eten. Buiten de deur dus duidelijk de tekenen dat we echt in de herfst zitten.
Peinzend wandelen met de hond
Ik wandel elke dag minstens 5 kilometer met hond Bobby. Het liefst loop ik door de weilanden, akkers en bebossing rondom Sleen. Met plezier geniet ik van de diversiteit van het landschap in de verschillende seizoenen. De laatste tijd echter kijk ik anders naar het landschap. Boeren in opstand tegen de regelgeving op stikstof. Bouwers en aanverwante Bedrijfstakken in opstand tegen de regelgeving op stikstof en PFAS.
Eieren
Elke maand doet wijkagent Bonhof verslag van criminele zaken, wetsovertredingen en botsingen in het verkeer, met de buren en in relaties, in de rubriek Politieberichten. Meestal staan daar geen schokkende dingen in. Weliswaar wordt er hier en daar wat ingebroken, maar verder is het in Sleen en omgeving betrekkelijk rustig en veilig wonen. Behalve dus die inbraken. Zo schrijft de wijkagent dat ‘op 14 september werd gepoogd in te breken
Stikstof..
Wij muzzen kösdaags hen het westen van oes laand. Wij bint altied weer under de indruk van de gigantische verkeersstromen en de drokte daor. Mensen bint smangs net mieghommels: alles kröp het liefst op een bult bij mekaar. Non die hiele stikstofdiscussie an de gang is, vrugen wij oes of: Waor zul nou meer stikstof oetsteuten worden: in de randstad met al zien miljoenen mensen die almaol eten en drinken moet.