Columns
De VRBCHLES
Eigenlijk wil mien Geert nog niet hebben dat ik er over proot, want hie hef alles nog lang niet op de rit, maar ik doet’t toch even.
Weej wat’t is? Wat mien Geert in de kop hef, dat hef e niet in…nou ja, ij weet ’t wal. En dan kan ik roepen wat ik wil, maar daor döt e dan niks meer op. In dat stadium zit e nou met zien “grootse plannen”. Er bint vast wal welken die mien Geert half staon wilt, of die hum zien plannen juust wilt ofraoden, met goeie argumenten.
Complot
Iedereen is wel een beetje vatbaar voor complotdenken, voor de opvatting dat een bepaalde gebeurtenis, ontwikkeling of toestand het resultaat is van een samenzwering. We willen immers weten waarom dingen gaan zoals ze gaan, want anders is het leven ingewikkeld, willekeurig en onzeker. Helemaal als er sprake is van weinig transparantie, er weinig gegevens voorhanden zijn en er dus flink op los gespeculeerd kan worden.
Duslectisch
Nou ja kijk, natuurlijk weet ik dat het woord niet klopt. Als je het met de pc typt dan komt er zo’n rood kringeltje onder. Signaal dat het een fout is. Natuurlijk moet het dyslectisch zijn.
Het rode kringeltje waarschuwt voor de fout. Voor het begin van dit verhaal en voor de kringeltjes onder de woorden die fout getypt worden moeten we even terug in de tijd.
Vakantie gevoel
De zon staat weer lekker te schijnen aan een fijne strakke blauwe lucht. Het temperatuurtje is inmiddels opgelopen naar 27 graden. De jongens en meisjes van het weer voorspellen een hittegolfje van wel 9 dagen op rij. Toch kriebelt het wel weer om op vakantie te gaan, lekker naar Zuid Frankrijk. En dan op zo’n terrasje tussen eeuwenoude gebouwen een koud drankje te nuttigen. Helaas rukt het virus weer op dus de twijfel om te gaan wordt steeds meer een punt.
Beeldentuin
Jaren geleden was ik in Estland met de jongens van de Super Nova: het zeiljacht van kapitein Withaar. Het was ruim vijftien jaar na de onafhankelijkheid. In 1991 werd Estland een soevereine democratische republiek. Daarvoor was Estland bezet door de Russen, die het in 1944 hadden ingelijfd. Even buiten de hoofdstad Tallinn stond een museum. Een statig gebouw, dat op de dag dat wij er waren gesloten bleek te zijn.
Leeg hoes in de straot..
Bij oes in de straot stiet een hoes leeg. De leste bewoner wuur de tuun te groot. De drup die bij hum de emmer luut overlopen was zien zitmeijer die der met oetscheide. Hie kreeg al vlot een kleiner hoes toewezen deur de woningstichting en daor is e ok al hen verhoesd. Hie is nog gien vittien dagen vort en non liekt het al zun haveloos zaakien….onkruud in de oprit, fossen gres die overal welig tiert..
Ingewikkeld
Poeh poeh, het leven wordt er niet eenvoudiger op. Ik heb het idee dat iedereen een beetje prikkelbaar aan het worden is na zoveel maanden quarantaine, beperkte leefregels en niets anders dan corona, ‘black lives matter’ en beeldenstormen in de praatprogramma’s op tv. Ik ben inmiddels afgehaakt.
Terugblik
Het was wel heel bijzonder, dat beeld van de A37. Links en rechts zo ver we konden kijken geen auto te zien. Die rust was ons al opgevallen toen we uit Sleen weg fietsten. Normaal zie je op de zondagochtend wandelaars, de eerste Pieterpad lopers en dorpsgenoten die de hond uitlaten. Natuurlijk hadden we, in aanloop naar deze zondag, wel even gezocht of fietsen was toegestaan.
Bezig blijven
Tis rustig in deze tijd waarin het C-virus rondwaart. Ik prijs me gelukkig dat ik in Sleen woon en niet in zo’n bovenmaatse hippe stad. U weet wel, in zo’n appartementje met of zonder balkonnetje. Dus de tuin geeft ruimte en de wandelingen door de ruimtelijke omgeving zijn heel prettig.
Coronatime
Wie kent haar niet? Het laatste kindje van de globalisering dat in korte tijd de wereld veroverde? Leuke naam, maar niet te vertrouwen. In een paar maanden tijd zaaide ze dood, angst en onrust over de hele aardbol. Trumpiaans ontkennen dat ze gevaarlijk zou zijn, hielp niet. Ze stak oceanen en landsgrenzen over zonder dat je het in de gaten had, ging op skivakantie en vierde uitbundig carnaval.
Anderhalf meter
Het is een raar idee dat wij, 75 jaor nao de oorlog, toch weer bezet bint. Nou ies niet deur een anders denkende legermacht, maar deur een virus dat de hiele mensheid in zien macht liekt te hebben. Wij kriegt er as mensheid almaol met te maken en misschien schept dat wal een band. Gedielde smart is halve smart, moej maar rekenen.
Huisje weltevree
Toegegeven, ik ben niet zo’n huismus en ‘huisje, boompje, beestje’ is ook niet zo mijn ding. Het was daarom wel even wennen toen manlief en ik allebei hele dagen thuis kwamen te zitten om te werken en te videovergaderen. Ik werd er zelfs wat melig van met manlief z’n kantoorhumor en onze keuken als bedrijfskantine. We redden ons prima. En we realiseren ons dagelijks hoe goed we het hebben.
Corona
Terwijl ik dit stukje schrijf is het woensdag 1 april 2020. De wereld kraakt, zucht en lijdt al maanden onder de coronacrisis. Om eerlijk te zijn had ik, voor de crisis, alleen maar goede associaties bij het woord corona. Ik dacht dan aan een dikkere niet te lange sigaar. Dus de maat van een lekkere “after dinner sigaar”. Of ik dacht aan een hete zomerse dag waar je dan één of meerdere koude Mexicaanse corona biertjes nuttigde.
Visioen
Vrijwel geluidloos zie ik de auto voorbij rijden. Ja nog stiller dan de elektrische, deze waterstof auto. Kort erna komen er twee pedaleurs voorbij. Het zijn de opvolgers van de vroegere elektrische fietsen. Als het niet goed dreigt te gaan dan zit er een ingebouwde rem in. Dreigt de bestuurder te vallen, dan klappen voor en achter automatisch zijwieltjes uit voor de stabiliteit. Je ziet dus veel ouderen gebruik maken van deze pedaleur.
Samen
Onlangs vond er in Sleen een nieuw evenement plaats, las ik op SleenWeb: de CaniTrail. Cani is Italiaans voor honden. Canitrailen is samen met je hond hardlopen in de natuur, met dien verstande, dat de hond in een tuigje aan een elastische lijn is verbonden met een gordel die de baas of bazin om z’n middel draagt.
Jenever en achterdocht
Non de dagen weer markbaor langer wordt, kan ik je vertellen dat er ok weer licht komp in mien gemoedsrust. Ik zal je eerlijk bekennen: Mien Geert en ik hadden ’t een zettien niks te vlak. Nou ja, as ik er achterof goed over naodenk moet ik eigenlijk zeggen dat ik het niet te vlak haar met Geert. Geert zölf haar der niks van in de gaten.
Vrijheid
Voor ons familiemagazine ‘De Hilbrander’, dat we jaarlijks samenstellen en rond kerst uitgeven (in familiekring, dus mensen, geen abonnementen mogelijk), keek ik oude foto’s door. Ik stuitte op een foto van een oude mevrouw met een kindje op de arm en met aan weerszijden een donkerharige jongen. De jongens keken vrolijk, zelfs een tikje ondeugend. Jonge, onschuldige kereltjes.
Vroeger
Vroeger, een woord wat van alles bij ons op kan roepen. Als je het woord gebruikt kun je al gauw reacties krijgen dat je oud bent of conservatief. Dat je verandering en vooruitgang in de weg staat. Want zeg nu zelf: vroeger was toch alles beter? Of toch niet?
Het ligt er maar net aan hoe je naar dat woord kijkt. Want eigenlijk is alles wat er achter ons ligt, altijd vroeger.
Schaamte
Het is alweer 8 januari 2020. De kerstboompjes zijn allang weer versnipperd of in stukjes gehakt. De laatste oliebolletjes zijn al dagen geleden verorberd met smakelijke gulzigheid. Hier en daar ligt er in zo’n Tupperware bakje nog een verdroogd nieuwjaarsrolletje gebroederlijk naast een Drents kniepertie.
Zilverpapier
Mijn moeder was een bezige vrouw. Met vijf kinderen had ze een druk huishouden en daarbij verleende ze ook nog eens de nodige hand-en-spandiensten in de zaak van mijn vader. Daarnaast zat ze in verschillende verenigingen en liep ze in de collectemaand vol overtuiging langs de deuren om geld op te halen voor goede doelen. Ze ging ook altijd mee als begeleidster van het jaarlijks uitstapje van de Slener bejaarden.