De Schatkist van Sleen
Misschien heb je dat ook wel eens. Wat je ziet is volstrekt normaal. Tot er vragen over gesteld worden, die je zelf niet verwacht. Op dat moment zie je dus even iets heel anders en krijg je vragen te beantwoorden over iets wat heel normaal is.
Bij de sporthal is een prachtig speelterrein gemaakt voor kinderen. We zien dat er veel gebruik van gemaakt wordt als we er langs lopen richting Jongbloedvaart of de volkstuin. Ook is het een prachtige plek om tijdens het oppassen op de kleinkinderen even naar toe te wandelen. De kleinkinderen spelen en voor opa en oma staat er een bank om te zitten. Voor zover dat mogelijk is, want er moet nog wel eens wat hulp geboden worden bij het klimtoestel. De gang van zaken was al snel duidelijk. Bij aankomst gaan eerst de laarsjes en sokken uit en kan er door de oudste kleindochter naar hartenlust gespeeld worden. Vooral ook omdat er in haar beleving een enorme zandbak gemaakt is. Het is voor haar dan ook een groot plezier om op die blote voetjes door het zand te schuiven. Tot ze, toen we er voor de derde of vierde keer waren, plotseling een grote kist zag staan. Ben je in de buurt, die kist staat bij het voetpad. Die kist dus. Er wordt voorzichtig op geklopt, even wat tegen aan geschopt en vervolgens wordt er een poging gedaan het deksel op te tillen om te kijken wat er inzit. Maar helaas, de kist zit dicht. Al snel ziet de kleindochter een slot en komt tot de enthousiaste conclusie dat ze een schatkist heeft gevonden. En wat zit er in? Daarvoor moet er dus een sleutel komen, om de kist open te maken. Maar ja, die heeft oma niet, die heeft opa niet. Dan komt er van de kleindochter een praktische oplossing: haal een sleutel in de winkel. De pogingen om uit te leggen dat je die sleutel ook niet in de winkel kunt halen, zijn tot mislukken gedoemd. Je kunt alles in de winkel halen, denkt ze. Dus brengt de optie pannenkoeken eten voorlopig even de oplossing.
De schatkist blijft boeien, ook in de weken erna als er bij wat redelijk weer even gespeeld wordt. Maar de oplossing dient zich aan. Want de vraag wordt gesteld of de twee kleindochters wel een weekend kunnen komen, de vader en moeder willen graag even samen weg.
Dus op zaterdagochtend, al vroeg, is alles in gereedheid voor een weekend oppassen. Het is lekker weer, dus al snel worden jas en laarzen aangetrokken om even naar het speelveld te gaan. Wat opvalt dat het erg druk is en vooral ook dat de schatkist open staat. Aan spelen wordt even niet gedacht. Er wordt geen aandacht geschonken aan de training van het volleybal op het terrein. “In één streep”, zo dat wel eens gezegd wordt, rent de kleindochter overal tussen door naar haar schatkist. Later thuis zijn er grote verhalen. Over ballen en netten die in haar schatkist zitten, over de kist die eindelijk open was en over het sleuteltje wat ze gezien heeft in het slot.
Fiets ik naar de volkstuin, dan staat er links van het pad een gewone, grote houten kist. Gewoon? Kijk je door de ogen van een kind, dan zie je het: de schatkist van Sleen.
Teun de Vries