Columns archief 2011
Kerstkransje
We zijn laatst een week op vakantie geweest. Dat was lang geleden. Had te maken met hoe heerlijk we wonen en – om eerlijk te zijn – hoeveel geld het kost om zo heerlijk te wonen. Daar word je namelijk wel kritisch van. We gingen zeker niet weg voor de actie. Met net een artikeltje over de theetuin in het Dagblad van het Noorden achter de rug, was het even actie genoeg geweest. We gingen weg om lekker te wandelen, een stapel boeken uit te lezen en uit te slapen.
Mooi, mooier, mooist
Prachtige herfstfoto’s op SleenWeb. Favoriet? De drie keien die het laantje achter het kerkhof afsluiten, gefotografeerd vanaf het grasveld en vanaf het kerkhoflaantje zelf. Op de paardenkar met Jo filosofeer ik elke x weer waar ik het liefst als stokoud net lijk zou willen liggen. (Zo tegen de slootrand, weet ik: vrij zicht naar het oosten en beschutting tegen westenstormen). Jo geeft de voorkeur aan de warmte van cremeren.
Crisis
Nog maar het begin van de maand en ik sta bij de kassa van Appie Hein. Even wat boodschapjes betalen met de pin. Schrik, grote schrik. Het grijze schermpje geeft aan “geen saldo”. Ik kijk vanuit mijn ooghoek naar de rij achter me, hoeveel mensen staan er eigenlijk. Nou dat zijn er nogal wat. Enig schaamrood begint mij tergend langzaam naar de kaken te stromen. Gelukkig kan je dat door mijn van nature gebruinde kop toch niet goed zien.
Vijftig-plus
Het valt tegenwoordig niet mee om 50-plusser te zijn. Dan word je namelijk ingedeeld in de categorie ouderen en dat betekent dat instanties je zo maar in een risicogroep stoppen, terwijl je daar niet om gevraagd hebt. Zo is er bijvoorbeeld de risicogroep weggebruikers van 50 jaar en ouder. Veilig Verkeer Nederland, de ANWB en de Bovag-rijschoolhouders hebben deze risicogroep bedacht en dat communiceren ze op een manier, die je de schrik om het hart doet slaan.
Hardlopen
Opzij, opzij, opzij. We hebben ongelofelijke haast. Veel mensen houden van wandelen. Sommige van snelwandelen, en weer anderen van nog sneller wandelen, ja zelfs van hardlopen. De extremen onder ons doen dat dan gedurende langere tijd en soms zelfs met hindernissen. Ik behoor daar niet toe. Ik heb ook nooit tot het gilde van de gewone hardlopers behoord.
Veuroetgang
Oh dierbaar darp waor men nog veul van vrogger vinden kan.
Veuroetgang hef je in zien greep.
Daor is gien holden an !
Wij leeft hier aal moderner.
Wij kent gien buren meer.
Begun september bint de peperneuten der al weer.
Der komt weer neie winkels, dus wij holdt de moed er in.
En…
bij Aaf en Lambert kuj non ok betalen met de pin!
Puntje
Toen wij zes jaar geleden eigenaar werden van onze boerderij, werden we ook eigenaar van Puntje. Puntje zou - zo was de verwachting van Dirk en Geesje, de vorige bewoners - zeker niet mee willen verhuizen naar de Westrupstraat. Hij zou zelf z'n weg terug vinden naar de Bommertsweg en daarom konden we hem maar beter overnemen. Zo werden wij tegen wil en dank kattenbezitters.
Vragen
Op mijn racefietsje in Nieuwe Krim had ik het weer. Ik stap van de fiets en terwijl ik begin aan een vragende gedachte over het verschil tussen Google en God hoor ik het afleidende geklikklak van mijn racefietsschoentjes; gelukkig hoort en ziet niemand me terwijl ik naar een populier loop. Mijn gedachte neemt een zijsprong. Dit loopgeluid doet me denken aan paarden op hoefijzers die me doen denken aan mensen die het hele jaar op ski’s lopen. Paarden kunnen zich heel goed zelf dragen. Elk paardonderdeel is, in een lange evolutie, daarop ingesteld. Echter, langdurig op asfalt of straatstenen lopen, daartegen zijn de hoeven niet bestand, evenmin als oude kaas tegen een rasp. Sinds mensenheugenis worden paarden met stukken ijzer toegerust.
Blues
Het is gelukt, jazeker en wel vijf maal. Wat tan? Zult u zich met een verbaasde blik in de ogen afvragen. Nou ik kan u het volgende melden, mijn dochter Roos heeft ze. Wat tan denkt u al weer. Welnu kaarten voor de eerste “Drentse Blues Opera”. En nog wel voor de woensdag 3 augustus. Het weer is des middags prachtig. Warm zelfs, dus alle tijd om de tent op te zetten. Tja mijn vrouw en ik gaan zoals zij dat zegt op vakantie.
Dindoa
Ik ben 58 en mag dus met een zeker gezag spreken over vroeger. Maar wees niet bang, ik zal niet beweren dat het vroeger allemaal beter was dan nu. Integendeel. Aan vroeger bewaar ik niet de beste herinneringen uit mijn leven. Ik zal u vertellen waarom. De wereld waarin ik opgroeide was verzuild. Was verdeeld in groepen, die naast elkaar ongeveer dezelfde dingen deden, maar dan op basis van een andere overtuiging. Er werden dus andere accenten gelegd. In Sleen waren er slechts twee zuilen en dat maakte het ook wel weer overzichtelijk. Je had de christelijke zuil en de openbare zuil. Vanuit mijn opvoeding zat ik in de christelijke zuil. Daar kon ik verder ook niets aan doen en onbevooroordeeld als je als kind bent, had ik geen enkele moeite met vriendjes, die vanuit hun opvoeding in de andere zuil huisden.
Multi Functioneel Terrein
Een MFC. Velen spreken nog van het oude Gemeentehuis, maar dat heet al jaren het MFC, Multi Functioneel Centrum. Daarin is onder andere gehuisvest het TIP, Toeristisch informatiepunt, het voormalige VVV. Achter het MFC, de huisartsenpraktijk en Wilca’s salon ligt, tegen het kerkhof aan, het oude voetbalveld van de vv Sleen. Straks, als de dauw weer over de velden neerslaat, kun je door andere gras en bloembegroeiing nog precies de kalklijnen van het voormalige veld zien liggen.
Dikke stien
Hej hum ok al zien liggen? Die dikke stien op de krusing van de Bannerschultestraot met de Heirweg en de Schultestraot ? Vanof de meul jaag ej er op de kop tegenan aj niet oetkiekt. Ik denk niet dat die stien daor wat um gef, want ’t is een gruwelijk dik biest. Hie lag in de bodem van de Kroedhaarst,
achter ’t waterpompstation. Verleden jaor hef Bolderdiek zien ploeg er op stukkend jaagd en non lig e bij oes midden in Slien. Stienen komt mettertied an
de oppervlakte, wus Geert mij te vertellen. Zie gruit umhoog. Hoe kan’t hè ? Wetholder Geert Roeles hef hum met water deupt, samen met de baos van de
waterleiding. Zeker als startsein veur de anleg van al die neie waterleidingbuizen in Slien. Wij waren ’t water lest ok een mörgen kwiet.
Keetje
Hij is weer weg, de P.A.I.R.container aan de Vijverbrinkenweg. Alle actie en verhalen er omheen konden mijn eerste kennismaking ermee niet overtreffen. Half maart kwam ik om een uur of half negen 's avonds terugrijden naar huis. Het was bijna donker. Ik verheugde me op de aanblik van het warme licht in onze boerderij als ik op de Vijverbrinkenweg de bocht door zou zijn. Mijn blik werd echter getrokken door een ander licht. Links in het weiland, een verdieping hoog, een raam waarachter licht brandde. Er stond nota bene een containerwoning in het weiland en ook een auto.
Nieuwbouw
Eén van de mooiste dingen die je kan overkomen is dat er een nieuw huis tegenover je wordt gebouwd. Vanaf de dag dat er nog paardjes zwemles kregen tot de oplevering ontvouwt het hele bouwproces zich voor je ogen als indertijd een toneelstuk op de planken in Zaal Zwols. Wat me altijd heeft beziggehouden is de vraag hoe het dak vast wordt gemaakt aan de muren. Nu weet ik het: nauwelijks. De zwaartekracht moet het meeste werk doen, het dak drukt op de muren als Beatrix’ hoed op haar kapsel.
Meivakantie
Gezegend met een prachtige baan in het onderwijs geniet ik met volle teugen van mijn vakantie. De “Meivakantie” wel te verstaan. Prachtig weer zoals u inmiddels ook wel zult hebben ervaren. Wel droog, heel droog, maar ja “elk voordeel heb zo z’n nadeel”. Wel een heel bijzondere meivakantie.
Natuurlijk zoals altijd de geboortedag van wijlen ons Juultje, Koninginnedag dus. De Koningin bezoekt twee voor mij onbekende plaatsjes. Met een hoed die zoals altijd veel weg heeft van een te grote ufo of een karige verjaardagstaart, bekijkt zij in goed gezelschap de feestelijkheden.
Zes jaar christelijk onderwijs
Ik ben van ’53 en kom uit een gereformeerd nest. Halverwege de vorige eeuw betekende dat, dat sommige paden ontoegankelijk waren verklaard en andere voor je waren uitgestippeld. Ontoegankelijk was het pad naar werelds vermaak, zoals de kermis, en het pad naar het voetbalveld op zondagmiddag. Uitgestippeld waren de paden naar de kerk en het christelijk onderwijs. In Sleen was dat de School met den Bijbel. Toen nog een lagere school met zes klassen, waarin iedereen met hetzelfde bezig was, omdat individuele takenbriefjes en dyslexie nog niet bestonden.
Co
Wij hebben 2 honden. De ene is een Labrador retriever, de ander is Co. Eigenlijk is Co geen hond, zo denken wij, maar een kruising tussen een kat, een hond, een clico en een zwabber.
Ooit ging Annemarie naar het asiel om een hond op te halen. Bij de ingang koos een net binnengebracht slachtoffer haar uit en stonden beiden 5 minuten later weer op straat, met elkaar verbonden via een dun riempje. Toen ze thuis kwamen zij een grapjas, kijk, Annemarie & Co. Sindsdien heet de hond Co. In het begin was dat wel eens verwarrend, want als wij de hond riepen, dan kwam de buurvrouw, die ook zo heet. Eigenlijk heet ze Coba, maar iedereen zegt Co. Of buurvrouw natuurlijk.
'Krimp'
Zoals de verstokte VVD’er allergisch is voor het H-woord, je in de vorige eeuw tegen Duitsers het woord ‘Krieg’ niet moest gebruiken (YouTube bij Don’t mention the war – Fawlty Towers en lach mee…) zo werd in de in Noord-Sleen gehouden voorlichtingsbijeenkomst over toekomstige woningbouw in de gemeente Coevorden krampachtig om het woord ‘krimp’ gedraaid. Krimp betekent ontvolking. Krimp betekent leegstand, op den duur kaalslag, afbraak en sloop.
'Kopdoekies'
Onlangs weer eens les gegeven aan jongeren van het MBO. Normaal geef ik les aan de volwassenenopleiding. De les ging over communicatie. In één van de oefeningen ging het er om hoe je met elkaar zou moeten communiceren als je uit verschillende culturen afkomstig bent. Nou de leerlingen deden dynamisch mee zodra het onderwerp via een “slalom” kwam op de Asielzoekerscentra.
De Deel
Afgelopen zaterdagavond trad hij op in theater De Deel: Erwin de Vries. Een ras entertainer. Een Groningse jongen, die zijn eigen liedjes schrijft en zingt in het dialect van het Oldambt. Teksten gedestilleerd uit het dagelijks leven en uit zijn jeugd, gegoten in een muzikale mix van lekker in het gehoor liggende pop, rock met hier en daar wat jazzy noten en gevoelige ballads. Zelf op gitaar en verder uitstekend bijgestaan door een gitarist en een toetsenist. En dat alles aan elkaar gepraat met typische Erwin de Vries humor. Onbevangen, ad rem, direct, onverwacht. Erwin de Vries is modern entertainment in het Gronings. Een avondje lachen en luisteren.