Het is aardedonker. Ik zit bij mijn vader achterop de fiets en we zijn op weg naar huis. Terug van de gymnastiek uitvoering in het plaatselijke café. Om ons heen, in die duistere nacht, de pracht van het Noorderlicht. Magisch mooi, misschien was ik wel wat bang. Het is een niet meer uit te wissen herinnering van toen ik pakweg vijf was. In ons hele leven ontstaan ze. Mooie herinneringen, verdrietige,