“Openbaren, stinksigaren!”

Ej mugt er um mij van denken waj er van denken wilt, maar het wordt er in Slien en umgeving niet makkelijker op um te bepaolen waor men nou eigenlijk bij heurt. Bin ik nou gereformeerd, of orthodox, of katholiek, of jeuds of hielmaol niks, of… geré-reformeerd, of openbaar of…….nou ja, zeg’t maar ies.
Vrogger wus men waor men an toe was. Slien en umgeving was in twie kampen verdield, de “griffemeerden” en de “openbaren”. Dat was dudelijk. Er was ok
nog een klein groepie dat hen’t lokaol gung, maar die deden de kinder vaak hen de Christelijke schoel. Ej huufden je maar te steuren an ongeveer de helft van’t darp. Daor gungen ej met um, daor zaten ej bij op de zang , op voetballen of op schoel , daor deden ej de bosschuppen, daor luten ej het timmerwark deur opknappen en daor legden ej ’t met an aj verkering hebben wolden. De aandere helft wuur gedoogd, maar ej hadden er wieder weinig met. Ej staken als darpsgeneuten nog wal de haand tegen mekaar op, (op zundag zat dat er nog wal ies stoer) maar veul wieder gung dat vaak niet.
Trouwens, in de eerste- en de twiede klas van de kleuterschoel zaten oes kinder nog gebroederlijk bij mekaar in de klas. Maar daornao gung’t oet mekaar. Dan begunde’t oetschelden underweg van of hen schoel. Niet dat men non echt zun hekel an mekaar haar, maar meer um de band met de eigen club wat te verstarken. “Openbaren stinksigaren!”, rupen de griffemeerden dan, wat deur de “openbaren” beantwoord wuur met: “Griffemeerden, stinksigeren !”, wat taalkundig natuurlijk nargens op sluug, maar daor gung’t niet um. De verschillen waren even weer dudelijk vasteld en dat gaf een gevuul van welbehagen.
Bij voetbalsupporters ziej dat ok. Het schelden op de aandere club is veural bedoeld um an te geven daj zo geern bij je eigen club heuren wilt.
En aj nog wat wieder gaot, in de politiek is’t al niet veul aans, en tiedens de mieste oorlogen is dat bij de striedende partijen ok vaak de driefveer.
Het “Onze club twee, drie, gaat nooit verloren - gevuul.”
Mien ej nou warkelijk dat wij als kinder oes vrogger ofvrugen wat nou precies het biebelse gedachtengoed was van de Gereformeerden, en in hoeverre dat ofweek van hoe de Nederlands hervörmden (recht- danwel vrijzinnig) daor tegenan keken? Schei toch oet. Het gung er um bij welke club oj heurden, en die club wuur met hart en ziel verdedigd en oetdragen. Want elk mèens wil non ienmaol geern bij een groep heuren. Iendracht mak macht. Gedielde vreugd is dubbele vreugd. “Samen staan we sterk”. Dat gevuul hef elk mèens. En vrogger was dat dudelijk en scharp ofgebakend.

En non, anno 2010 ?
De drie kerken in Slien gaot samen. Dat wil zeggen, zie bint op weg. Maar dat bint ze al een hiele zet volgens mij. Wat een mooi idee. Non huuw oes niet meer tegen mekaar of te zetten. Wij kunt non met hiel Slien van alles en nog wat undernimmen, want de kerk is straks gien scheidende factor meer. En de volgende stap is natuurlijk dat de schoelen ok samen gaot.
Hoera! eindelijk ien starke schoel in Slien. Vot met de twiedieling. Daor koop ej niks veur. Och, wat zul dat mooi wezen als dat ies kun.

Maar ik geef je op een briefie dat het “oeze club, twee, drie, giet nooit verleuren-gevuul” an weerskaanten nog wal ies starker kun wezen dan mienigien in de gaten hef.
Er möt eerst ies een generatie ontstaon in Slien die mekaar vrogger niet otschölden hef, bin ik bang.
Als de stinksigaren en de stinksigeren opholdt met roken, dan is er hoop! En hoop döt leven.

Groeten van Henderkien.