Padje

Ken je die mop van die snackbar die dicht ging? Nou, die bleef open. En van die andere snackbar die dicht ging? Nou, die bleef ook open. Zelf heb ik dat regelmatig: je twijfelt, je beslist en pas na de beslissing weet je: dit was niet de juiste keuze. Sinds de twee snackbars het taboe hebben doorbroken, durf ik er zelf ook over te praten.

Ik handelde er al wel naar. Met het ruilen van een goed omdat het eenmaal aan, in of op toch niet klopte, heb ik nooit problemen gehad. Tien keer een wijziging vragen als iemand iets voor mij maakt, doe ik zonder schroom. Twee dagen achter elkaar naar de kapper gaan omdat het model toch niet bevalt, doe ik ook. Iets terugvragen wat ik weggegeven heb, iemand aannemen die ik al afgezegd had, teruggaan als ik al vertrokken was, iets rood verven als het net geel gemaakt is, ik doe het allemaal als ik voel dat het besluit niet het juiste was. En ik lieg er nooit over. Als het uitgelegd moet worden, doe ik dat. Soms zeg ik dat het toch niet goed voelde. Maar altijd ben ik blij dat ik door de ervaring ontdekt heb, wat wèl mijn pad is.

Ik hoop dat de Slener snackbars ook hun padje gaan vinden. Ik ben in elk geval blij dat mijn padje naar 't patatje nog steeds door ons eigen dorp loopt.

Marjolein Kleine