Kip met golden eier
Wees eerlijk, het was tot non toe een winter van niks. ’t Is al zowat februari en het hef nog maar ien nacht vreuren. Het is van dat weer dat nargens tot oetneudigt. Maar goed, wij verbruukt minder gas met mekaar en umdaw veul tied overholdt um bij de keukentaofel te zitten, koj smangs tot dinger waor aj jezölf vaak gien tied veur gunt. Zo tröf ik Geert kösdaags midden overdag an met een old fotoalbum op taofel. Ik zegge: “Het möt toch ok niet gekker worden met dei”
Hie gnees wat, en sluug het volgende blad sicuur um. “Kiek”, zee e, “ Slien anno 1963. Bij Zwols veur de deur. Veur wel haw toen dat boogie zet? En hier, de hiele club bij de fiets op de brink. Mooi hè. De bomen bint wat dikker worden, maar wieder is er nog niet veul veraanderd. Allen de benzinepomp bij Geert Kuper veur’t hoes is er niet meer en de melkfabriek ok niet.”
Ik zegge: “Nee, an dis kaant van’t darp is niet veul veraanderd. Maar de neibouw is wal aorig oetbreid. En café Hoekman is er niet meer. En er is ien hiele grote krudenier, in plaots van drie.” “En toch is Slien nog wal Slien bleven", vun Geert. Iene die vieftig jaor leden hen’t westen emigreerd is en veur’t eerst weerum komp, zal op veul plekken zien aole darp nog herkennen.
Aj vanof Noord-Slien ankomt, dan is de horizon nog altied dezölfde, vanof Hesselen ok. De mieste boerderijen staot er nog, vaak mooi verbouwd. De iesbaan lig er nog precies net zo bij as vrogger, allen de boomwallen in’t westerveld bint nao de ruilverkaveling miest vorthaald. Daor bint die lange bossingels van Staatsbosbeheer veur in de plaots kommen. Maar men kan geweldige wandelings maken rondum het darp, de Jongbloedvaort zit vol vis, het barst van de verienigings, de meul is mooi opknapt, Gereformeerden en Openbaren kiekt mekaar niet meer met de nak an (daor zal zun weerumkommer nog raar van opkieken), en as men ’s aovonds deur Slien kuiert, dan heerst er de rust van een Drèents boerendarp, de rust die het wonen in een Drèents boerendarp zo boetengewoon plezerig mak. De rust waor men nao ien uur in de randstad al wèens van kreg. Ikke wal in elk geval.
Daorum wil Geert nooit tegen tien uur ’s mörgens, of tegen half vief ’s aovonds hen de winkel in Slien. “Levensgevaorlijk! Net oj midden in Emmen bint, zo drok”, ruup e vandeweek, met de kop rood van pure argernis. “Zie jaagt je zo van de bienen aj niet oetkiekt!”
Veul darpen bint dusdaonig veraanderd, deur grote toeristenstromen of bedrievigheid, dat er van het oorspronkelijke karakter van zun darp niks meer over is. Mij dunkt dat dat in Slien nog wal wat metvalt. En saamheurigheid is hier ok nog wal. Dat zuj van meitied ies zien as die grote musical opvoerd wordt rondum de meul!
Hoe zee Geert dat ok?
“Er bint mensen die Slien een grotere boks antrekken wilt dan hum past. Met as gevolg: de man die oes de boks levert (en zölf waarschienlijk niet in Slien woont) wref zuch in de handen, maar het darp is ongelukkig met een boks die hum niet past.”
Ik zölf mus even denken an het verhaal van de kip met de golden eier…
Groeten, Henderkien