Sinterklaas

Hij is er weer. De enige echte, en ook dit jaar weer blijft hij tot 5 december, om na gedane zaken weer tevreden retour Spanje te gaan om volgend jaar weer na de jaarlijks uitbreidende zwarte Pieten discussie gewoon weer terug te keren.

Ik ben hem vaak geweest. Niet de echte natuurlijk, maar gewoon één van die hulpkrachten die beslist nodig zijn om het feest de juiste vorm te geven. Dat was een leuke tijd, achteraf gezien. Op het moment zelf dacht ik daar wel eens anders over. Afzien was het.

Omkleden in een onverwarmde te koude kleedkamer van de voetbal, in naar verschaalde bloemkoolsoep ruikende keukentjes, of net gebruikte slaapkamers van vrijwilligers. Ik ben 1.92 meter, met mijter komt daar zo'n 35 cm bij. Met mijter op ben ik in een Japanse middenklasser gepropt om met 3 transpirerende Pieten op de achterbank half Sleen door te hobbelen op weg naar de bestemming. Ik denk dat ik daar mijn hernia aan overgehouden heb.

Op mijn hoofd een pruik die met dubbelzijdig tape verankerd zat tegen het schuiven. En onder mijn hoofd een baard van glaswol, die binnen een half uur een dusdanige allergische reactie gaf dat de huisartsenpost tot 8 december een trouwe bezoeker aan mij had. Deze baard hing dan weer twee weken later in de kerstboom als zijnde kunstsneeuw. 

Op bestemming was het enige wat ik nuttigen kon een kopje niet te zuipen, te hete koffie. Dit met een rietje omdat de baard niet echt meewerkte, het elastiek te strak zat waardoor de snor niet onder, maar in mijn neus zat en de baard dus in, in plaats van onder mijn mond. Terwijl de Pieten zich te goed deden aan sinaasappelkwark gebak van de lokale echte bakker, kon ik dus niets nuttigen en was druk bezig nerveuze jonge moeders gerust te stellen dat het met hun koters allemaal wel goed zou komen deze week. Afzien was het.

Maar die tijden zijn geweest. Nu sta ik aan de route te zingen dat Hij komt, zie ik ginds Stoomboten uit Spanje aankomen en voel ik mij bonnebonnebonne. Dit met een kleinzoon op de arm. Als de stoet voorbij komt kan ik niet nalaten onder het groeten "dag collega" te mompelen, waarna ik lekker thuis bij de open haard een kopje chocolademelk met een sinaasappelkwark gebakje van de lokale warme bakker nuttig.

Paul Aaldering