Een bijna tien.

In mijn vorige columns heb ik mij wel eens een beetje kritisch uitgelaten over bepaalde activiteiten en sferen. Daar werden weer een boel mensen nerveus van, omdat ze het niet snappen of willen begrijpen en die gaan daar dan weer raar op reageren.
Lieve mensen, ik heb alles ter harte genomen en wil vanaf nu alleen nog maar vrienden maken en niemand meer ongelukkig laten worden of laten ergeren. Ik geef het toe, het is moeilijk maar het moet. Per slot van rekening hebben we net het feest van de verbroedering achter de rug. Het feest van het collectieve vrolijk zijn, per straat, buurt, ja zelfs gehele dorp. Het maakte niet meer uit, Akker of Fontein, als we maar vrolijk zijn.
Want, wat was ons dorp mooi. De ene straat nog mooier dan de andere, of eigenlijk anders mooi. Dat iemand ooit bedacht heeft hier prijzen voor te geven is jammer. Voor mij hadden ze allemaal de eerste prijs. Net als bij de bogen, allemaal even mooi. En wat een boel werk, zonde eigenlijk voor zo’n korte tijd. Konden ze maar langer blijven staan. Maar dat kon jammer genoeg niet. Zeker de, in de ogen van een soort jury, eersteprijsboog niet, wat die was 50 centimeter te laag uitgevallen, waardoor rechtopgezeten fietsers niet goed ons mooie dorp meer binnen konden komen.

En de tuinen, wat een pracht en praal. Zelf heb ik woensdagmiddag voor de opening nog even snel mijn tuinhekje geverfd om niet uit de toon te vallen. Ook nog twee geraniums verpot om niet achter te blijven bij zoveel ge-intratuin. En dan de verlichting, gekocht, gehuurd, geleend, het doet er niet toe, het was er tenminste. Satellietbeelden deden denken aan de kassen van Erica of een Coevorder wijk met kerstmis. Lang leve Essent. Je moest wel laat naar bed want het licht kon niet uit voordat de laatste rijder de route afgelegd had.
De wagens, terecht gestald op het festival terrein, waren ook al zo mooi. Allemaal hetzelfde, dat wel maar wel allemaal heel erg mooi, in de kleuren licht tot donker bruin, opgeleukt met maïsgele maïskorrels. De langste vogelwagen won de kinderjury prijs, waarschijnlijk omdat hij anders was. Maar wel heel erg mooi.

De feesten, gezellig en leuk. Geen wanklank. Een schnitzel avond voor de gematigden, met de gebroeders skileraar in burger, die vooral reclame maakten voor zichzelf en de zingende Alpenrooszusjes, en een oordoppenavond voor de 1100 minder gematigden.
Een dag programma met de gehele kinderboerderij, paarden, kalveren, kippen, konijnen; het was beter dan best.

Horeca, middenstand, comités, jong en oud, iedereen was tevreden, en we kunnen bijna niet wachten tot de volgende keer dat we weer gelucht worden. We moeten daar alleen acht jaar op wachten. Tot die tijd zullen burenvetes weer opbloeien, en de illegale cafés gesloten blijven, met nog één keer een verdwaalde stuiptrekking bij het opmaken van de laatste voorraden. Daarna zakt alles weer gewoon in en wordt Sleen weer acht jaar Sleen in plaats van Cochem aan de Moezel.

Maar ongewoon Sleen was mooi, leuk, gezellig en allemachtig prachtig.
Alleen één ding. Ik heb nog 3 muntjes over van de feesttent. Blijven die nu acht jaar geldig?

Paul Aaldering, en dus niet Paul Aalderink zoals allerlei verdachte, slecht lezende anoniemen mij citeren.