Hopelijk zijn dromen bedrog
Hopelijk zijn dromen bedrog,
Hebt u dat ook wel eens dat u snel heerlijk inslaapt en vervolgens zo ongelofelijk helder droomt? Nou het overkwam mij een paar dagen geleden. Ik had, nadat ik de hond had uitgelaten, mezelf verwend met een lekker glas rode wijn. Een Primitivo uit Puglia 2022 om precies te zijn. Ik had het glas vooraf nog even gewalst en er aan geroken. Niet omdat ik er verstand van heb maar omdat ik mezelf voorhoud dat ik er verstand van heb. Ik heb namelijk eens gelezen dat een groot filosoof had geschreven dat de wereld bestaat omdat jij hem beleeft. Dus ja, als ik me zelf vertel dat ik er verstand van heb dan …… nou ja, grote kans dat ik me zelf dan voor de gek hou.
Maar goed, na deze uitermate lange intro leg ik mij ter ruste, lekker onder mijn dekbedje. En bam, ik slaap vrijwel onmiddellijk. En dan, dan komen de beelden, helder en onmiskenbaar. Ik bevind me in mijn eigen bolide met een fraai muziekje op de mediaspeler. Hoewel ik dat vrijwel nooit doe brul ik mee op een nummer dat ik me helaas niet meer kan herinneren. Het zonnetje schijnt vrolijk en ik rij een stadje binnen die het midden houdt tussen het winkelcentrum van Emmen en een fraai middeleeuws Frans stadje. Ik bedenk me dat projectontwikkelaar P. van Dijk dit toch maar mooi voor elkaar heeft gebrouwd. Ik parkeer de automobiel op een immens groot parkeerplein. Weinig of geen auto’s. Dat bevreemdt me toch een beetje. Maar goed, ik loop zo het prachtige Neo-Middeleeuwse centrum binnen.
Ik loop en ik loop en ik loop. Opeens denk ik, prachtig stadje maar waar loop ik eigenlijk naar toe. Laat ik eens op zoek gaan naar een terrasje en een mooi glas koele Rosé nuttigen. Dus ik loop en ik loop en ik loop. Maar al wat ik zie, een zonovergoten stadje met prachtige pandjes in Neo-Middeleeuwse stijl maar geen terrasjes, kroegen of meer van dat soort vrolijke activiteit. Het wordt me nu toch wat te gortig dat dwaze geloop. Ik besluit mijn voertuig op te zoeken en huiswaarts te vertrekken. Dus, ik loop en ik loop en ik loop. Nergens maar dan ook nergens dat verrekte parkeerplein te vinden. Dan maar even aan iemand de weg vragen. Bijna geen mens te bekennen. En die mensen die er wel zijn lopen zo langs me heen. Ik denk, vreemd heel vreemd. Vervolgens pak ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Dan maar een taxi bellen. Sta ik met dat ding in mijn hand weet ik niet meer hoe die werkt. Paniek maakt zich van mij meester, ik slaak een luide kreet om hulp zonder gehoord te worden.
Badend in het zweet word ik wakker en staar in de schemer. Weet niet meer waar ik ben. Tot ik gelukkig het snurken van mijn echtgenote naast mij hoor. Jazeker, zij snurkt, ik wilde haar nog zo’n anti snurkkap van Philips cadeau doen voor haar verjaardag. Maar ja, daar schijn je dus ook al kanker van te krijgen. Pffff… blij dat ik weer wakker ben.
Langzamerhand kom ik tot mezelf. En bedenk me, echt zonder gekheid, dus zo voelt het wanneer je aan dementeren bent. Niet meer wetend waar je bent, hoe apparaten werken en hoe je thuis moet komen. Vreselijk, gelukkig weet ik nog steeds waar Sleen ligt.
Misschien dan maar geen Primitivo meer drinken voor het slapen gaan. Ik doe het beter op een goede malt whisky….
Martin F. Kramer