Manege
De leste tied is bij oes in hoes de Sliener manege nog wal ies een underwarp van gesprek. Mien Geert hef ’t altied over de peerdemanege, asof er ok nog maneges veur aandere dieren bint.
Het stun vandeweek zölfs al in de kraant: de huur van de manege is opzegd en de gemiente, as eigenaar van de gebouwen en de grond, is non an zet um er al dan niet wat met te doen. En dat er wat gebeuren möt is wal dudelijk. Zie zegt dat as ’t regent, dat ’t dan binnen host net zo slim drupt as op boeten.
Mien Geert is er hiel stellig in: “Vlak schoeven die aole rommel, en zo gauw meugelijk neie hoezen der op!” mient e.
Misschien hef e wal geliek heur, maar het giet mij ok nog wal wat deur een harde bot, ok al heb ik nog nooit op een peerd zeten. Ik kan mij nog zo goed herinnern dat de manege opend wuur, end jaoren zestig. Prins Bernhard kwam in een helikopter an op het trainingsveld naost de voetbalkantine, daor waor nou de brandweerkazerne stiet. Er lag een grote witte H midden op ’t veld waor e landen mus. Ik was er slim van under de indruk, eerst al ies van zun helikopter die zo vlak bij landde, op de plek waor wij as kinder vaak gymnastiek hadden, en dat daor dan zomaar prins Bernhard oet kwam, die wij kenden van plaaties en televisiebeelden. In mien herinnering haar e de piep er bij an, maar dat kan ok mien verbeelding wezen vanzölf. Ik weet nog wal dat e hardlopend bij de helikopter vandoan luup op de klaorstaonde auto an.
“Ach”, röp Geert dan, “Die paar mensen die daor nog rielessen kriegt, die kunt dat ok wal waorens aans doen. Dat daor binnenkört dartig hoezen bouwd wordt, dat is veul neudiger. Dus, zo gauw meugelijk de shovel der veur! Dat scheelt ok een bult muggen bij de zommerdag, daor in de buurt.”
Ik zeg tegen hum: "Ja, maar het was toch in ’t verleden een hiel belangriek peerdesportcentrum. Het haar landelijke bekendheid! Eigenlijk is ’t zunde dat het de leste jaoren zo verpauperd is. En er bint ok vaak concerten in west. Dat wol daor ok prima. Ik vind ’t zunde dat zulks veur oes darp verleuren giet, ok al snap ik ok wal dat dizze gebouwen an heur ende bint.”
“Ja, maar möt de gemiente dan opdreien veur een neie peerdemanege? ruup Geert geargerd. “Veur de hobby van een haandtievol peerdeliefhebbers? Laot ze dat zölf doen. Dat peerdevolk hef geld zat.”
Dat was mij toch even wat te kört deur de bocht. “Er bint ok mensen met een kleine beurs die daor geweldig veul plezeer beleeft an de peerdesport. Dat is echt niet allèn weglegd veur mensen met een dikke portemonnee.”
“Oh nee?” zee Geert, “En waorum mus oetgerekend prins Bernhard dan zo neudig de opening doen? Boer Koekoek was vast veurdieliger west. As de keuninklijke familie dat zo an ’t hart giet, mus zien kleinzeun binnenkört eigenlijk weer met de helikopter kommen um definitief de deur van de peerdemanege op slöt te dreien! Kan e mooi doen op keuningsdag. Dan is e toch in de buurt.
Ik zegge: “Nee. Volgens mij is er maar iene die daor recht op hef, en dat is Harm Gerding.” Daor haar Geert even gien weerwoord op. Hie zuchtte ies diep, want bakzeil halen valt niet met. En toen zee e: “Jao, daor muit mij ’t wal veur.
Wat hef die man daor al een wark verzet! En as ze dan toch een neie hal gaot bouwen, moet ze die naor hum vernumen!”
En zo waren wij ’t gelukkig toch weer iens met oes beide, op ’t ende van de aovend.
Groeten, Henderkien