De genoegens van vakantie
Net terug van een heerlijk weekje vakantie met kinderen en kleinkinderen in Lavaux, Wallonië, Belgische Ardennen. Het weer was geweldig. Minpunt, zeg maar gerust zware domper, was wel dat onze pas aangeschafte bolide het vlak voor aankomst al begaf. Gelukkig zijn we beiden “platina lid” van de ANWB. Dus de volgende dag heeft mijn vrouw maar even gebeld met onze Algemene Nederlandse Wieler Bond. Achteraf bleek dit het eerste telefoontje van een schier eindeloze reeks telefoontjes. Ze zouden iemand langssturen. Als je denkt dat er dan een bekend geel busje langskomt heb je het helemaal mis. En zeker geen ervaren ANWB-monteur. Nadat er ettelijke keren is gebeld naar de ANWB komt er op dag drie in de late namiddag een Franssprekende jonge man in een vrachtwagen langs die hij een camion noemt. In mijn oren klonk het als kameleon. Maar goed, mijn Frans is nog steeds van mavoniveau. Niks onderzoeken wat er met het wagentje mis is. Gewoon op de autoambulance slepen en wegrijden naar een garage. “Oui, c’est normal en Belgique..’’. Je hebt eigenlijk zin om de irritante jongeman een drieletterig woord naar het Belgische-Wallonische hoofd te slingeren dat begint en eindigt met een L. Helaas, alleen de Vlamingen spreken fatsoenlijk Nederlands. Hetgeen deze reserve Nederlanders natuurlijk zonder blikken of blozen Vlaams noemen.
Het valt soms niet mee om er wat van te maken in een prachtig vakantiehuis, een geweldige omgeving en een mooie temperatuur van tussen de 20 en 25 graden. Vooral als de Wielerbond lijkt op een langzame ambtelijke molen. Daarbij bij elk volgend telefoontje voortdurend naar dezelfde informatie vraagt. Gelukkig laten de kleinkindertjes je naast hun gillend huilen ook regelmatig lachen. Vooral de jongste, een ondernemend jongetje van nog geen twee, krijgt mijn lachspieren wel omhoog als hij met een potsierlijke rol van het terras op een lagergelegen grasveld terecht komt. En ook de oudste, een alleraardigst meisje van ruim drie jaren, probeert met het mini gitaartje van tantelief een prachtige serenade te brengen.
Pech onderweg? U krijgt van de ANWB altijd vervangend vervoer. Zucht…. voordat dat werd geregeld….. Een dag voordat we weer zouden vertrekken hadden we een vervangende auto. Het is ernstig irritant, maar goed, als dat het ergste is wat er gebeurt valt het leven ook nog wel weer mee.
Vandaag wilde ik onze buxushaagjes naar de milieustraat brengen maar nog steeds geen andere auto. Gelukkig heb ik een hele lieve dochter in Groningen wonen die Sleen heel erg dichtbij vindt. Zitten we eindelijk in haar bejaarde Peugeot met de aanhangwagen erachter zegt ze met een sardonische grijns: weet je wel dat mijn bejaarde Peugeot maar 500 euro heeft gekost? Om daarna met een verrukt gezicht aan mij mee te delen dat voor de prijs van onze defecte auto zij ruim 30 auto’s zou kunnen kopen. Tja dat is nog eens echte recycling daar kan een Tesla niet tegenop………
Martin F. Kramer