Gewoon Doorgaan
Trouwe lezers van mijn columns zal het misschien opgevallen zijn dat ik de vorige keer verstek heb moeten laten gaan. En niet zonder reden.
Zomer 2021, ik zat te blaffen als een langharige teckel met kennelhoest. Zelfs na meerdere antibiotica kuurtjes liet die hoestende teckel in mij van zich horen. Half december afgelopen jaar heb ik dan toch maar een röntgenfoto laten maken. Vlak voor de kerst volgt er een telefoontje. Of ik bij de huisarts wil komen voor een gesprek. Ik voelde enige onrust opkomen. Mijn vrouw zei dat het wel mee zou vallen. Ik was weer enigszins gerustgesteld. Ach, het zal wel een flinke vorm van COPD zijn bedacht ik mij. Het 50 jarig jubileum “ondersteuning van de arme tabaksboeren in de derde wereld” zal dan eindelijk zijn tol vragen. Per slot van rekening had ik op 1 oktober 2021 voor het eerst van mijn leven al aan “Stoptober” gedaan. Dus tja, dan moet het allemaal wel mee vallen zo hield ik mij voor. Niet dus, de huisarts keek mij te ernstig aan en vertelde dat hij een slecht bericht had. Er was op de röntgenfoto een tumor te zien met een doorsnede van een kleine 10 cm. Meteen ging ik over in de praktische modus. Is het te opereren, wat kunnen we er aan doen en meer vragen van die strekking kwamen bij mij op. Helaas, de huisarts kon hier geen uitspraak over doen. Er zou voor mij een afspraak worden gemaakt voor scan onderzoek en de longarts.
Nou en dan weet je het wel, afwachten en hupsakee in de medische mallemolen. CT en Pet scan, bloedonderzoeken en uiteindelijk een eerste gesprek met een arts in opleiding. Helaas vertelt die mij niet heel veel meer dan de huisarts. Eindelijk niet veel later volgde het gesprek met de gediplomeerde longarts. Nog een plek in de heup. Ernstig, ernstig, ernstig. Ongeneeslijk, toch wel een lichtpuntje: mijn soort kankercellen lenen zich honderd procent voor behandeling met ‘Immuuntherapie’.
Gek genoeg heb ik nog geen moment gehad dat ik emotioneel van de kaart ben geraakt. Ik heb me wel een tijdje lichamelijk beroerd gevoeld door bestraling van de heup en de eerste keren dat ik het infuus met immuuntherapie kreeg. Pijn achter het schouderblad, dus pijnstillers slikken. Heel moe maar langzamerhand weer kleine wandelingetjes. Die duurden dan wel veel langer dan gepland. Omdat ik niet zo snel meer liep en heel veel werd opgehouden door Sleners die informeerden hoe het met mij ging. Geweldig die welgemeende aandacht, kaartjes en bloemen. Ik kon toen niets anders vertellen dan dat ik heel nuchter en positief ten opzichte van mijn behandeling stond. En tja, nee ik ben niet echt bang om uit het leven te moeten stappen. Hoewel ik liever nog wel de komende 40 jaar vrolijk blijf leven. Maar ja, wie het wel weet wanneer het zijn of haar tijd is mag het zeggen.
Maart 2022, gesprek met mijn longarts na 1 bestraling van de heup, twee keer immuuntherapie, natuurlijk vooraf bloedonderzoek en weer een CT/Pet scan. De longarts laat mij de scans zien van mijn long. Ze noemt het opmerkelijk en bijzonder dat de tumor in de long met bijna de helft is afgenomen en die in de heup is bijna niet meer te zien. Het hoesten en de pijn achter het schouderblad is verdwenen. Geen pijnstillers meer. Jazeker, enorme opluchting. Ik ben nu alweer twee behandelingen verder met immuuntherapie. Binnenkort bloedonderzoek, de inmiddels gebruikelijke CT/Pet scan en weer een gesprek over het resultaat van de therapie. Hopelijk gaat het weer zo goed als de vorige keer.
Ik bereid me vooralsnog gewoon voor op terrasjestijd. Biertje, wijntje, korte broek. Dit seizoen zonder sponsoring van de arme tabaksboeren in de derde wereld. Hoeveel seizoenen ik nog met een grijns op de terras kan zitten? Ik weet het niet, wie het wel weet voor zichzelf mag het zeggen. Ik ga er simpelweg lekker van genieten. Ik wens u allen ook een geweldig terrasseizoen.
Martin F. Kramer