Jenever en achterdocht
Non de dagen weer markbaor langer wordt, kan ik je vertellen dat er ok weer licht komp in mien gemoedsrust. Ik zal je eerlijk bekennen: Mien Geert en ik hadden ’t een zettien niks te vlak. Nou ja, as ik er achterof goed over naodenk moet ik eigenlijk zeggen dat ik het niet te vlak haar met Geert. Geert zölf haar der niks van in de gaten.
Kiek, het zat zo. Geert giet twie maol in de week hen biljarten. Een aovond hen De Schoel, en een aovond met drie kameraoden, bij toerbeurt bij ien van de mannen thoes. En behalve dat zie daor een kaortie legt, wordt er ok een borrel drunken. Daor is vanzölf niks mis met, maar de leste tied vun ik dat Geert knap lallerig weer over de drempel strompelde as e van zien kameraoden weer kwam. Dus: of er wuur meer jenever drunken dan aans, of hie kun er aal minder goed tegen. Daor kwam nog bij dat e de leste tied aal zo klag over pien in de botten en de spieren. Dat e ’s mörgens zo stram is as e van bedde komp. Dus haar ik al ies tegen hum zegd dat e ies wat meer bewegen mus en wat minder eten en jenever drinken. “IJ kriegt jao’n boek as een burgemister”. Dat vuul niet in goede aarde. Want hie dee daags jao niks aans as lopen en sjouwen en fietsten, ruup e. En die paar heldere borrelties in de week? Niks in de reken!
Maar vanof dat moment wuur e stiller. En ik ken hum goed genog um te weten dat e ’t eigenlijk wal met mij iens was. Maar toegeven? Dat nooit! Maar ik zag’t wal. De dreuge worst wuur niet meer anraakt, de koekies ruken niet op, zölfs sukelaorepen wuren niet meer anbreuken.
Maar non kwam e veur een week of wat leden in hoes met een verhaal over een leuke vrouw die e tröffen haar in De Schoel, die met hum proot haar over eten en bewegen en conditietraining en aal zulks wat. En die haar zegd dat e er nog zo fitaal oetzag veur zien leeftied. Hie glum as een stoterse haan doe e over heur vertelde. Maar bij mij gungen de stiekels van achterdocht in’t ende. Hielmaol toen e vanof die tied ’s aovonds wal een half uur later thoes kwam as aans, as e hen biljarten west was. En dan reuk e zwieterig. Ik vertrouwde ’t lang niet. Mus aal an die “leuke” vrouw denken. Maar as ik dan zee: “Wat bij jao laat? Waor hej wal niet zeten?” Dan mompelde wat over naoproten met de jongs, of dat’t spel nog niet oet was, en zulkse smoesies. En doe e veurige week ok zomaar op een dinsdagaovond um half tien nog even een endtie rondlopen wol, wat e aans nooit döt, doe sluug bij mij de achterdocht hielmaol op tilt. Ik heb ok de jas antrökken en bin hum in’t duuster naolopen. Het hart bonkde mij in de börst. Ik zag zo op tegen de confrontatie van mien Geert met die aandere vrouw.
Vlak veur De Schoel was ik hum opiens kwiet. Waor was e nou toch bleven? Ik bin veurzichtig um de meul hen sleupen, en opiens zag ik hum. Hie stun op ien van de beweegtoestellen die in het speultuuntie van de Schoel staot, de bienen en de arms beweugen geliek op, asof e luup te langlaufen. Hie keek aal um zuch hen of gien ien hum zag. Maar de mieste bewoners van de schoel hadden de gerdienen al dicht. Ik kun mien lachen zowat niet inholden. Kwam denk ik ok wal umdat ik zo opgelucht was. Ik bin hiel stillegies weer gauw hen hoes lopen. Goed een kwarteer later was Geert er ok weer. “Hej lekker even lopen mien jong?” vruug ik hum. “Jao man” zee e. “Daor woj glad even beter van. Aal dat stilzitten is niet goed veur een mèens.”
“De volgende keer gao ik met je met” zee ik. “En weej waw dan ok wal ies doen kunt? Wat oefenings doen op die mooie beweegtoestellen bij de Schoel! Want daor staot ze er toch veur?” Wij keken mekaar an en scheuten beide in de lach. En toen wuur’t nog even weer olderwets gezellig met oes twiebeiden!
Henderkien