Paosvuur 2019
“Ik bin er niet zo rouwig um dat de wereld wat opwarmt” gnees Geert verleden week, toen’t zulks prachtig warm lenteweer was. Wij reden op’t fietspad langs de Klenckerstraot richting Hesselen, heerlijk met de koppen in de lentezun, de zommerjassen er bij an.
Tussen de boerderijen van Eising en Heeling bleven wij even staon. Daor waren de jongs al weer drok gangs met het bouwen van de paosvuurbult. Zie hebt van’t jaor dunkt mij takken genog, non alle bommen langs de weg daor weer flink opsnuid bint.
Wij stunden met plezeer naor de jongs de kieken. Mooi dat zie dat aole gebroek in ere holdt. En zo te zien wordt het een prachtige bult. ’t Aol Volk zal ’m zeker keuren en as zie zo deurbouwt, valt e vast in de priezen.
“Vrogger stak ’t oes niet zo nauw”, mijmerde Geert. “De boerhoorn gung rond en wij hulen aole wannen op: alles wat branden wol kunden wij gebroeken en kwam op de bult: Richelpaolen, sloopholt, autobanden, aold riet, coniferen, aole matrassen, nuum maar op. Hoe groter de bult, hoe mooier. De volmachten van de boermarke kwamen geregeld met een borrel langs, en wij hadden dagenlang schik. Wij staken aole fietsebanden an en daormet wuur de knaoldiek oetbraand. Mooi wark man.” En ik zag zien ogen glinsteren, asof e zölf weer een kwaojong was. Het liefst dee e weer met dizze jonge jongs met. “En kiek toch ies Henderkien hoe die jongen het veurmakaar hebt”, ruup e enthousiast. “Zie hebt er een schoftkeet bij staon. Dat hadden wij vrogger niet. Mooi man, even een pilsie drinken met mekaar nao’t wark.”
Ik zeg tegen Geert: “Het kun nog maarzo ies wezen dat zie de bult hielemaol niet ansteken mucht van’t jaor. Paosen valt laat van’t jaor.” “Nou, en wat zul dat? Daor kan die paosbult toch wal um branden?” vruug e. En hie keek mij an, asof ik daor over gung.
Het was misschien wal een beetien gemien van mij, maar ik mag Geert altied zo geern even zien steigeren. Dus ik zee: “Nou ja, ik heb lezen dat er mèensen bint die bezwaor maakt tegen het ansteken van zun bult, umdat zuch daor misschien wal ies een iegelkaor in verstopt hef. En egelties bint non iennmaol bescharmde dieren, dus ja…”
“Wat?? Zie bint niet wies!” briescherde Geert. “Um ien zun iegelkaor zun mooie traditie um ziep helpen? Al dat wark van die mooie club jongen veur niks, um zun loezige iegelkaor? Wel bedenkt zulks?” Het stoom kwam hum al zowat oet de oren. Er kun nog wal even een scheppien bij op:
“Nou ja,” zeg ik, “en in ’t kader van de oetstoot van CO2 die wij verminderen moet en de rookoverlast en zulkswat, bint er ok welken die er daorum bezwaor tegen maakt.”
Non slugen bij Geert warkelijk alle stoppen deur. “Rookoverlast?? CO2? Breek mij de bek niet lös! Die paar braandende paosbulties, ienmoal per jaor? Moej ies zien wat zie met old en nei in Scheveningen opbraand hebt. En wij waren van’t zommer in Canada. Een groot diel van dat laand lig de hiele zommer under een deken van rook, deur al die natuurbranden daor. En aj die Canadezen er naor vraogd, dan trekt zie de scholders op. “Och, dat heurt er gewoon bij. Dat is de natuur en daor is weinig tegen te doen” heir ij dan. “Weet ij wal hoe groot of Canada is? Zie bint sta-pel-gek hier in Nederland!” ruup e, en hie dreide de fiets. Ik zeg: “Wat woj?” Hie zeg: “Op hoes an. Ik heb de aordigheid er al weer dik of.”
Jammer. Want ’t was zulk mooi weer.
Groeten, Henderkien