Verbeuden
Mien Geert zat vanweek wat toesterig achter’t hoes in de zun te koffiedrinken. Hie haar de kraant net oet, en zoas zo vaak greep hum de toestand in de wereld kennelijk nogal an. Ik zegge: “Wat hej toch weer te mosteren man?”
“Ach”, ruup e, “As zie heur zin kriegt mag er over een paar jaor hielemaol niks meer in dit laand. Non staot de holtkachels weer ter discussie. Non begriep ik ok waorum of Staatsbosbeheer niet meer hebben wil dat particulieren holt zaagt bij heur in de bos. Dat is vast veuropgezet beleid. Want as de mèensen dan gien holt meer kriegen kunt, is ’t maar een kleine stap um holtbranden vervolgens maar hielmaol te verbieden. Wat ik je brom! En die palletkachels, die eerst zo anprezen wuren? Die wordt ok nog wal verbeuden. Hej veur dik geld zun ding koft, en dan kuj hum bij’t old iezer zetten. Maar daor giet’t wal op an. Let op mien woorden!”
Ik opperde veurzichtig dat’t almaol nog wal ies wat metvalen kun. Men kan toch alle holtkachels niet gaon verbieden in oes laand? Dan zul jao de helft van alle Nederlanders in opstand kommen. “Jao, kwámen ze maar ies in opstand” ruup Geert, die de kop aal rooier kreeg. “As’t zo deurgiet mag er dolkies hielemaol niks meer. Gien holt branden in de kachel, gien paosvuur meer, zeker niet as’t oostenwind is, want dan hebt de Amsterdammers daor zun last van, ij mugt niet meer in een diesel rieden, kuunstmest wordt verbeuden, vergif ok allemaol, alcohol is ongezond, roken nog veul slechter, mag ok al nargens meer, vleis eten is slecht veur’t milieu, wij maakt te veul locht ’s nachts, vissen, eierzuken en jagen kuw ok wal op de buuk schrieven, wandelen mag allèn op bepaolde tieden over gepaande paden, carbidschieten en vuurwark wordt verbeuden, en die paar hoekies natuurgebied wordt heilig verklaord en kriegt ok heur eigen leefregels.
”Ik zegge: “Wat bedoel ij daor non weer met?”. Hie zeg: “As ien van oeze Sliener boeren bij de winterdag wat peerde in’t laand lopen hef en er bint luu die mient dat die dieren niet genog te vreten hebt, dan komt de dierenbescharming er over toe, dan kreg zun boer er zeggen over, en as e dan niet gauw die peerde op stal zet, of bijvoort, dan kreg e een fikse bekeuring. Maar as die zölfde peerde de Oostvaardersplassen in jaagd wordt, dan mugt ze naor hartelust verhongeren, want dan is’t opiens “Natuur”. As ik de hond lös laot lopen in ’t veld en die giet achter de reeën an, en hie jag en passant ok nog even wat schaopies in’t prikkeldraod, dan krieg ik daorveur van de overheid een dikke bekeuring. Maar as een wolf het zölfde döt, dan stek die zölfde overheid zowat de vlag oet.” Ach, ik zeg, die wolf, dat zal toch ok almaol wal wat metvallen.
“Schei maar oet”, miende Geert. “Bij Benneveld bint al schaop doodbeten deur zun wolf. Wij mugt oes hondtien ok wal goed an touw holden aw er met an de wandel gaot.” Ik zeg te Geert: “Zie wilt aander jaor een groot muziekspektakel holden bij de Klencke: “De Toorn van Thunaer”. Daor gaot meer as honderd man in metspeulen. Ik mag toch hopen veur heur dat Natuurmonumenten heur een beetien ter wille komp, want De Klencke is toch ok natuur”. Hoe zul dat gaon? Geert haar ok daor gien hoge pet van op. “Die luu hebt almaol oogkleppen op”, ruup e. Dat de Klink deur oeze veurolders maakt is en wij as bewoners er almaol oeze herinnerings hebt, dat is veur heur niet belangriek. ”Zie bint er toe in staot um dat hiele plan te dwarsbongelen as er kaans is dat er een bepaold plantie vertrapt wordt of zo. Of dat de bos-oel misschien wat schrikkerig wordt van’t geluud. Of dat de iegelkaor oet ödder raakt deur’t applaus.” Ik mus een beetien lachen. “Ik mag toch annemen dat er bij Natuurmonumenten mènsen zit die ok begriept hoe de cultuurhistorie van de Klencke en zien umgeving is. En dat zie daor rekening met holdt? Zo körtzichtig zult zie toch niet wezen? “Ik help je’t hopen” gromde Geert. ”Maar ik heb er gien hoge pet van op.” En grammieterig greep e de kleufbiel, want er lag nog een paar kuub van veurig jaor dat nog kapot mus.
Groeten, Henderkien