Slener in the Spotlight: Paul Aaldering

Afscheid van Paul Aaldering als tandarts van Sleen (mei 1982 - december 2018)

Ik word door Paul ontvangen in zijn huis aan de Brink, waar schilders druk bezig zijn de hal te schilderen. Het huis is onder de handen van Paul en Annemarie steeds fraaier geworden sinds de praktijk is verhuisd. We maken het ons gezellig in de keuken met koffie en speculaas en halen veel herinneringen op aan een lang gezamenlijk verleden in de gezondheidszorg.

Februari 1982 reden Paul en zijn toenmalige partner Wilma door Sleen. Paul was bijna afgestudeerd als tandarts en op zoek naar een praktijk. Ze vonden Sleen een mooie plaats en Paul belde ’s avonds de zittende tandarts Van Dongen op, of er misschien werk voor hem lag in zijn praktijk. Wat nou toevallig, de avond er voor hadden Van Dongen en zijn vrouw besloten te stoppen! Een gesprek volgde en al in mei was Paul gevestigd in Sleen. Het was een kleine praktijk, dus naast zijn eigen werk deed hij ook veel spreekuur voor collega’s.

Zijn eerste patiënte had door de kiespijn pas in de gaten dat er een nieuwe tandarts was toen de pijn verdwenen was. Zij en nog een vrouw zullen zijn laatst 2 patiënten zijn eind december. Een waardig slot. Paul moest veel verbouwen en vernieuwen in het huis aan de Brink om er goed als solist te kunnen werken. Na jaren waren er genoeg klanten om niet meer elders in Drenthe gaten te hoeven vullen.

Er waren altijd leuke assistentes, die ook jaren bleven. Echt een trouwe club die veel plezier had in de bevolking van Sleen en omstreken. Het is niet zoals bij huisartsen dat de meeste mensen uit een dorp bij hen komen. Zoals Paul zegt: "de buren gaan naar Borger en de mensen uit Gieten komen bij jou".

Acht jaar geleden voldeed de praktijk aan huis niet maar aan alle strenge eisen van deze tijd; inspectie, hygiëne, en privacyeisen en protocollen en richtlijnen maken in de zorg het vak steeds minder leuk. Je moet voor alles naar de pijpen van de verzekeraars dansen.

Maar daarom naar het nieuw pand, de oude pastorie, die grondig werd verbouwd en aan alle eisen voldoet, met meer gespecialiseerd personeel en moderne uitrusting. Maar de tandarts bleef gewoon Paul voor zijn patiënten , die het persoonlijke contact met hem waardeerden. Dat patiënten mondiger worden door internet enzovoort, is niet altijd even gemakkelijk en verandert de relatie soms. Dat is de moderne tijd.

Een paar dagen eerder bezocht ik de praktijk en werd hartelijk verwelkomd door zoals de assistentes in het wit het noemen: Paul’s Angels. We hebben gezellig koffie gedronken en wat actie en afscheidsfoto’s gemaakt. Er heerste in deze groep een ontspannen en vrolijke sfeer.

De eisen van deze tijd maken dat, waar je vroeger met een assistente werkte, er nu wel vier zijn met elk hun eigen specialiteit. En zelfs het solo werken wordt steeds lastiger zodat ook Paul’s praktijk is verkocht aan een grotere mondzorginstelling. Binnenkort gaan ze als afscheid met elkaar uit eten en naar de musical Sneeuwwitje en de zeven dwergen. En allen hebben een mooi sieraad ontvangen, gemaakt door Annemarie.

Paul liet me in zijn huis de eetkamer zien die vroeger de wachtkamer was. Op tafel stond een mooie met foto’s beplakte doos waarin als verrassing heel veel tekeningen zaten, die door de assistentes verzameld waren, met daarop de uitleg van Paul in schetsen voor zijn patiënten.

En dan is er nog het geheimzinnige oude koffertje dat Paul altijd meenam op de fiets naar de praktijk. Wat zat daar nou toch in? Menigeen was nieuwsgierig. Bij deze de onthulling: gewoon de post voor de praktijk, die aan huis kwam.

Paul heeft altijd letterlijk midden in het dorpsleven gestaan en was voorzitter van de tennisvereniging en schreef columns voor Sleenweb. Voetbal heeft altijd al zijn hart actief en passief gestolen en hij was 6 jaar lang voorzitter van de raad van commissarissen van FC Emmen.

Ook ik heb veel plezier met hem aan het tennis beleefd totdat de artrose die hem ook in zijn werk plaagde het niet meer mogelijk maakte.

En dan is hij dus per 1 januari een pensionado (7 januari wordt hij 65), die zijn liefde voor muziek, met vooral het drummen weer meer kan oppakken. Paul en Annemarie kunnen nu langer verblijven in hun appartement op Ameland en met hun busje Europa onveilig maken. Annemarie blijft nog werken in het Atlastheater.

Als tandarts zullen we hem missen, maar Sleen is nog niet van zijn innemende en humoristische persoonlijkheid af.

Klik hier voor alle foto's!

Verslag en foto's: Ton Trompert