En weer een berichtje Van Duijn-under
Harmen van Duijn, huisarts in Sleen, woont sinds augustus voor een jaar in Nieuw Zeeland. Er is nu weer een berichtje van Van Duijn-under. "We zijn alweer bijna 4 maanden aan het werk, en het voelt allemaal al weer heel vertrouwd. Links rijden natuurlijk. Computers, formulieren, collega’s, de verschillende praktijken, we komen er aardig in.
Harmen van Duijn, huisarts in Sleen, woont sinds augustus voor een jaar in Nieuw Zeeland. Zoals beloofd zou Van Duijn over zijn belevenissen berichten. Afgelopen september deed hij dit ook al. Nu is er weer een berichtje van Van Duijn-under.
We zijn alweer bijna 4 maanden aan het werk, en het voelt allemaal al weer heel vertrouwd. Links rijden natuurlijk. Computers, formulieren, collega’s, de verschillende praktijken, we komen er aardig in.
En veel herkennen we van thuis: ook hier is het de gewoonte om met meer dan één klacht naar de dokter te gaan en het liefst deze na elkaar ter sprake te brengen. Onvrede is van overal en alle tijden, opmerkingen als ‘o, al wéér een nieuwe dokter! ‘pas na een paar dagen kon ik terecht’ en ‘waarom krijg ik geen antibioticum voor deze zware verkoudheid!?!’ zijn hier net zo goed regelmatig te horen. Niets nieuws onder de zon dus. Maar dan:
Het binnen halen van een patiënt gebeurt door de voornaam te roepen, ongeacht de leeftijd, en dan verwachtingsvol naar de volle wachtkamer te kijken. Dan roep je dus de zeven-en-tachtig-jarige Dolly op, van wie je nog niet weet dat ze licht dementerend is en bovendien stokdoof.
Het is niet de bedoeling dat je bij onbekende namen probeert om deze goed uit te spreken, liever vraag je dan eerst hóe je het uitspreekt. Een naam verhaspelen kan als een belediging worden ervaren door Maori's. Andersom wordt er ook geregeld gevraagd hoe onze namen worden uitgesproken, gelukkig voor hen worden ook de dokters bij hun voornaam aangesproken, anders heb je aan Van Duijn een leuke uitdaging.
Handen worden er niet geschud. Niet! Je maakt gewoon een uitnodigend gebaar, wappert wat met je handen en beent voor de patiënt uit naar de spreekkamer. Met name voor Maori patiënten is het belangrijk de tijd te nemen voor een introductie en niet direct ter zake te komen.
Het lichamelijk onderzoek wordt door alle (alle!) lagen kleding heen verricht, bloeddruk meten gaat over mouwen heen! Een regelrechte gruwel voor de opleiders onder ons, maar ook voor de gewone Hollandse dokter is dat buitengewoon ongemakkelijk en onpraktisch. Dus vragen we hen vriendelijk en met de nodige pleases toch om even overeind te komen en de lagen dan tenminste omhoog te schuiven, zodat je weet wat je hoort en meet.
Een consult kost 17 dollar, elk medicijn dat gesubsidieerd wordt, is 5 dollar. Op zich dus redelijk, maar voor velen toch een behoorlijke, zo niet onneembare drempel. Er heerst hier echte armoede en ook analfabetisme komt veel voor. Veel mensen hebben weinig scholing en weinig van thuis meegekregen. Dientengevolge denk je nog meer na, voordat je iets aanvraagt of voorschrijft.
Ligt er dus al een drempel voor de huisarts, de specialist is welhaast onbereikbaar, en verwijzen een vak apart. Waar in Nederland een telefoontje of een briefje al gauw volstaat, wordt hier elke verwijzing uitvoerig gescreend, wordt er van de huisarts verwacht dat hij alle gangbare behandelingen en diagnostiek heeft gedaan, en dat de ernst van de klachten zodanig zijn dat een ziekenhuisbezoek noodzakelijk is. Is je verwijzing eenmaal geaccepteerd, dan begint het grote wachten, waarbij het gerust enkele jaren kan duren voordat er een nieuwe heup geplaatst is. Het dwingt ons als huisarts scherp te blijven, er wordt veel van je verwacht, en dat maakt het vak uitdagend.
De diensten hier zijn een vak apart, tweede Kerstdag moest de helikopter er aan te pas komen, maar daarover een volgende keer meer.
We verheugen ons intussen op de komst in januari van Ton Trompert en Nicolette van de Ven!
Eigen foto van hun kinderen die bij een zelfgemaakte boomhut, een Christmastree, in hun tuin zitten.