Grote kunstenaar woonachtig in Sleen

We kennen allemaal het oude boerderijtje midden in het dorp aan de Bannerschultestraat. En weten dat hij weer bewoond wordt, maar wie wonen er eigenlijk? Verslaggever Hille Douma ging er eens kijken en wist niet wat hij zag.

Niet geweten dat er een groot kunstenaar in ons dorp woont. We waren benieuwd en gingen kijken. Verslaggever Hille Douma wist niet wat hij zag toen hij het nog in aanbouw zijnde atelier binnenkwam bij Cary van Dansik. 

Atelier Bannerschultestraat
Bijna iedereen kent het oude boerderijtje midden in het dorp aan de Bannerschultstraat. Het is al weer geruime tijd bewoond. In het voorjaar 2014 werd er druk in de tuin gewerkt en op mooie zomeravonden zaten de nieuwe bewoners lekker voor het huis met een wijntje te genieten en groetten voorbijgangers vriendelijk. In de wandelgangen hoorde ik dat het een kunstenaar moest zijn die zich hier gevestigd had. Tijd om eens aan te bellen. 

Een vriendelijke man deed open en stelde zich voor: "Cary van Dansik". Zijn vrouw Janny had net de pannen op het vuur, dus spraken we af opnieuw contact met elkaar op te nemen voor een gesprek.

Groot kunstenaar
Een aantal weken was het dan zover. Ik kwam op het juiste tijdstip, want Cary was druk aan het werk. Nu had ik de vorige keer al even een blik geworpen in zijn atelier in wording, hij was toen druk bezig met de interne verbouwing of renovatie. Maar nu wist ik niet wat ik zag!! 

Dit was wat ik te zien kreeg, een kunstenaar die een levensgroot beeld maakte van een paard. (De foto alvast een beetje bronskleurig weergegeven). Een bronzen paard welteverstaan. Met een lamp erboven die zijn handelingen bescheen, bracht hij met uiterste precisie de was aan.

Ik stelde de verlichting even bij om goed te kunnen zien wat deze kunstenaar allemaal kan. Hier en daar nog wat ondersteuning, maar het paard stond al op eigen benen. 

Ik stond werkelijk te genieten met welke passie hij aan het werk was. Je ziet gewoon de spierbundels, de ribben enzovoort. Later tijdens het gesprek werd me duidelijk waar dit soort precisie aan ten grondslag lag. 

   
Cary laat me de was zien dat op het armatuur wordt aangebracht. Als het paard klaar is en helemaal goedgekeurd, gaat hij naar een bronsgieterij in Friesland en is het af.

Open atelier, annex museum

Het was koud in de schuur, maar voor we aan de koffie verder gingen praten, liet Cary mij zien wat hij allemaal van plan is in deze schuur. Hij laat de oude paardenstallen zien. Die wil hij weer hetzelfde karakter teruggeven, zij het vernieuwd, met mooie oud uitziende halve deurtje, zodat je er zo naar binnen kunt kijken. 

Verbeelding
Als je met kunstenaars praat is inlevingsvermogen heel belangrijk. Je moet je eigenlijk een beeld kunnen vormen van zijn of haar ideeën. In dit geval de ambitieuze plannen van Cary. 

  
De grote ruimte blijft natuurlijk het werkgedeelte. Dat is ook zeker nodig met deze levensgrote paarden. De werkbank moet binnen handbereik blijven. 


De oude stal krijgt ook een gehele metamorfose. Het plan is om er een soort open atelier van te maken met een klein museum. Hij wil het voor de Sleners echt toegankelijk maken. Mensen moeten zo even bij me binnen kunnen komen om te kijken. Dat is het idee.

Mandaat
Verhuurder Anne Buursema is door de plannen van Cary ook enthousiast gemaakt. Zo wordt samen met Buursema's bouwbedrijf, de schuur achter het boerderijtje ook nog anders ingericht. Er komen zo'n zes ateliertjes in. Die worden daarna te huur gezet, zodat beginnende kunstenaars of amateurkunstenaars daar terecht kunnen, als je thuis geen mogelijkheid hebt een atelier te maken. Alle informatie hierover is verkrijgbaar bij Cary (lees verder). Het wordt dus echt een samenkomen van verschillende activiteiten. En natuurlijk leuk voor het dorp. 

Is het niet prachtig? Voor we aan de koffie gingen is het net of hij nog een groet wil doen. 

Slager of kunstenaar

Aan de koffie begon Cary te vertellen, over hoe hij kunstenaar is geworden. Op de lagere school werd door een leerkracht zijn tekenkunst al opgemerkt. Cary tekende toen al paarden. Zijn vader had een paarden slagerij en wilde dat hij een vak ging leren; het liefst het slagersvak. Met kunst kon je de kost immers niet verdienen, was de mening van vader (in die tijd werd vaak zo gedacht). Op zijn veertiende begon hij met werken in de slagerij. Dat heeft hij tot zijn 26e gedaan. Zijn vader wilde hem dus niet naar de Academie voor de Kunst sturen, Cary was daar boos over, en teleurgesteld. 

Dankbaar
"Later toen ik toch koos voor de kunst, was ik mijn vader dankbaar voor die beslissing. De lessen die ik individueel geleerd had, de analyse en studie van de anatomie in de slagerij, kun je op een kunstacademie niet leren. De grote en beroemde Engelse schilder George Stubbs was een uitstekend voorbeeld voor me. Die maakte gebruik van een dood paard en bestudeerde de anatomie laag voor laag. Waarom hij dat deed kan ik nu heel goed begrijpen."

"Het is voor mij nog steeds heel belangrijk om te leren van de bijzondere structuren, welke functies van alle botten en spieren die het bewegen van deze wonderschone wezens mogelijk maken". (citaat Cary) 

Het is duidelijk te zien hoe levensecht het dier eruit ziet. De spierbundels, de ribben, alles klopt. 

Cary heeft paarden verkocht in Europa, Amerika en ook in het Midden Oosten. Dan zijn er natuurlijk ook vast bijzondere verhalen over te vertellen. Dat is zeker zo. Aan de koffie herinnerde hij zich een leuk verhaal ... 

Koeweit
Cary: "Een afnemer uit Koeweit nodigde me uit om op audiëntie te komen.. Mooi aanbod natuurlijk maar ook best duur. Maar geen pijn want alles, maar dan ook echt alles werd betaald. In Koeweit aangekomen, kwam ik erachter dat ik door alle commotie vergeten was een visum aan te vragen. Dus groot probleem. Ik werd door een soort marechaussee natuurlijk binnenste buiten gekeerd, ondervraagd, wie ik was en waar ik naar toe ging enzovoorts ..  koffers doorzocht. Uiteindelijk tegen betaling van zo'n € 50.- mocht ik door. Ik werd gehaald in een luxe geblindeerde auto. Op de weg was het echt een chaos, langs de weg nog allemaal oorlogstuig, achtergebleven van de Golfoorlog. 

Bijzonder was, toen ik weg ging uit Nederland lag er sneeuw. Hier was het ook wit, maar dan van het felgekleurde zand. En het was er 30 graden Celcius. Toen ik in uiteindelijk naar een vermoeide reis aankwam en we door de automatisch opengaande deuren reden, wist ik werkelijk niet wat ik zag. Een soort Oase met een paleis van een huis uiteraard, met stallen, je kon het eigenlijk geen stallen noemen. Alles roestvrij staal, muren in pastelkleuren, vloerbedekking en ja, zelfs mooie kroonluchters.

Het totale grondoppervlak was ongeveer  6 hectare met grote palmen vijvers, met een soort kunst gazon dat computer gestuurd beregend werd en er een soort mistlaag over lag. Echt niet te geloven.  Toen ik me wilde opfrissen stond er zelfs iemand bij me met een doek over de arm die mij de rug wel wilde wassen. Dat aanbod vond ik maar niks. Gouden kranen, ja echt, je wist niet wat je allemaal zag. Een zeer bijzondere audiëntie, kun je wel zeggen." Ja ... zo maak je nog eens wat mee. 

Sleen
Er bleef nog een vraag over, die ik hem dus ook maar stelde. Waarom nu in Sleen?
Cary was daar heel duidelijk in: "Dit kwam gewoon op ons pad. Via Anne Buursema, waar ik ontzettend goed mee kan onderhandelen, kwamen we hier terecht. We hebben een aantal jaren in Nieuw-Weerdinge gewoond. En nu al weer een poosje in Sleen. Ik durf je rustig te vertellen, het was voor ons beiden van een koud in een warm bad. 
Dit dorp is prachtig, de mensen groeten je hier, zijn erg vriendelijk, dat hebben we daar niet zo gekend. We zijn superblij dat we hier wonen en willen er het beste van maken. Vandaar ook mijn idee, mensen te betrekken in mijn werk en dus een open atelier-museum". 
Cary zegt wel werk, maar hij is inmiddels gepensioneerd, maar hij wil zijn werk een beetje doorzetten, maar nu hobbymatig. Want dat was het en nu nog meer omdat ik gewoon niet stil wil blijven zitten. Ik wil onder de mensen blijven." Ook zijn vrouw Janny voelt zich hier thuis. Zij wil hobbymatig iets met bloemschikken gaan doen.

Na het leuke en gastvrije bezoek ging ik huiswaarts, maar kom natuurlijk graag terug als het allemaal klaar is. We zullen zeker meer van deze kunstenaar horen en zien!

Voor informatie over de toekomstige ruimte of andere informatie: 
Cary van Dansik
Telefoon: 06-55300808
e-mail: caryvandansik@gmail.com

Zijn website is ook zeker de moeite waard om te bekijken: http://www.vandansik.com/nl/.

Verslaggever: Hille Douma