De wachtkamer

De leesportefeuille doorbladeren, voorzichtig een knikje bij het aanschuiven van nog een bezoeker. Discreet worden de nieuwkomers bekeken. Onopvallend worden de wijzers van de klok in de gaten gehouden. Af en toe wordt er gefluisterd.

De leesportefeuille doorbladeren, voorzichtig een knikje bij het aanschuiven van nog een bezoeker. Discreet worden de nieuwkomers bekeken. Onopvallend worden de wijzers van de klok in de gaten gehouden. Af en toe wordt er gefluisterd.

Wachtkamers en wachtruimtes zijn er in vele varianten. Ze zijn te vinden bij treinstations, tandartsen, vliegvelden, ziekenhuizen enz. Bij sommige dien je een nummertje te trekken, bij andere moet je elkaar in de gaten houden. Vaak ‘opgevrolijkt’ met een achtergrondmuziekje dat maar blijft echoën. Over het algemeen lenen wachtkamers zich er niet voor toenadering te zoeken met je medemens. Het is vaak een zwijgzaam gezelschap dat het wachten ondergaat als noodzaak.

In huisartsenpraktijk Sleen worden mensen uitgenodigd aan te schuiven aan een ronde tafel in de wachtkamer. Gelaten wachten ook hier mensen hun beurt af. Af en toe een mompelende groet: “Moi,” een knikje of een omhoog gestoken wijsvinger die herkenning aangeeft. Soms gaat het anders…!

Tegelijkertijd komen ze binnen. Twee oud gedienden uit Sleen. “Ah… Giens … moi Berend, man hoe is ‘t. Da ’s lang leden. Jao, dat kuj wal zeggen. Malleur an ’t lief? Och ... valt wal met, jicht plag mij wat. En wat veur mankementen hèb ij dan? Een stienpoest op mien linker bil hindert mij nogal. Vrogger op de legere schoel haj daor ok al last van, heugt mij nog. Man … man daj dat nog weet, da’s meer as zeuventig jaor leen!“ Het medisch dossier wordt gesloten en de mannen gaan verder met: ‘Neis oet ‘t darp.’  “Jan Schoeling zien zeun hef die drie bunder op de es ok verkoft veur een dikke pries. Jao, ik heb heurt dat e … !

Met lichte tegenzin wordt gehoor gegeven aan de oproep van de dokter dat je aan de beurt bent.

Tekst: Ben Offringa

Naoberhulp Drents: Wim Dijkstra