Sleners in de verte: Anja Westerhof (vervolg)

Precies een week geleden kon u, in de rubriek ''Sleners in de verte'' lezen hoe het Anja Westerhof is vergaan in haar leven. Vandaag het vervolg. Vanaf 2000 is ze verhuisd naar Engeland. Hier pakken we de draad weer op ...

Precies een week geleden kon u, in de rubriek ''Sleners in de verte'' lezen hoe het Anja Westerhof is vergaan in haar leven. Vandaag het vervolg. Vanaf 2000 is ze verhuisd naar Engeland. Hier pakken we de draad weer op ... 

Verhuizing naar Engeland

In 2000 werden de oliemaatschappijen Mobil en Exxon samengevoegd en verhuisden wij naar Engeland. We hebben eerst 3 jaar in Claygate gewoond, daarna zijn we naar Oxshott verhuisd, waar we nu al 10 jaar wonen. Mijn man Franek werkte in Londen, wat lange dagen betekende. Gelukkig verhuisde het kantoor in 2007 naar Leatherhead, tien minuten rijden bij ons vandaan. 
Onze kinderen zaten op de Internationale school in Cobham, waar ik ook 10 jaar, afwisselend parttime en als invalkracht gewerkt heb bij Early Childhood, de kleuterafdeling. Bij onze aankomst is er een Stichting Nederlands Onderwijs Cobham (SNOC) opgezet, waarbij ik samen met de leerkrachten de schoolbibliotheek heb opgezet.
Onze kinderen hebben altijd één keer in de week, na schooltijd Nederlandse les gehad. In Amerika hadden we een eenjarig lespakket van de stichting NOIB (Nederlands Onderwijs in het Buitenland) aangevraagd. In Noorwegen konden beide kinderen één keer per week (na schooltijd) ook Nederlandse les volgen en in Engeland werd de SNOC opgericht. Beide kinderen hebben geen keus gehad, Nederlandse les was verplicht, geen discussie mogelijk en beiden zijn tweetalig opgevoed (in Noorwegen drietalig) en hebben ook beiden hun tweetalig International Bachelordiploma (VWO niveau) behaald.

Paarden
De kinderen wonen nu in Nederland. Onze zoon Mikolaj studeert Geneeskunde in Utrecht en heeft deze maand zijn Bachelors gehaald en loopt nu coschappen in binnen en buitenland. Onze dochter Nadzia heeft haar Masters in Sociologie gehaald en is nu op zoek naar een baan, ze werkt nu tijdelijk als kassière bij Albert Heijn in Vlissingen om in haar onderhoud te kunnen voorzien.

Momenteel werk ik als vrijwilligster bij de stichting paardrijden voor gehandicapten. Het is een non-profit organisatie die rijlessen voor kinderen en volwassenen met een handicap mogelijk maakt. Het is prachtig om te zien hoe kinderen en volwassenen zich langzaam gaan ontspannen en het zelfs mogelijk is om contact te maken. In veel gevallen kun je vooruitgang zien maar ook het zien hoe zij zich verheugen op dit wekelijkse uitje maakt het heel speciaal en dankbaar werk. 
Als kind was ik al paardengek en ik ben nog steeds dankbaar dat ik ponies mocht berijden van Harm Gerding en Roelof Haasken, twee boeren bij ons in de straat. Verder heb ik nu de zorg en plezier voor een “deel” pony, vijf dagen in de week en wandel ik veel met onze hond Sasha.

Reünie
Natuurlijk komen we geregeld in Nederland (bijna maandelijks) en zeer zeker in Sleen. Van deur tot deur rijden we er ongeveer acht uur over, afhankelijk van het verkeer. De Eurotunnel maakt de reis zoveel makkelijker. Elke zomer brachten we een aantal weken in Nederland door, en de kinderen logeerden veel bij opa en oma. Het is altijd weer leuk om bekenden te zien en te spreken, ook heb ik weer veel contact met mijn vriendinnen van toen. In 1996 heb ik samen met mijn vriendin Gea (Naber) Scholten een 6e klas reünie georganiseerd, wat heel erg leuk was. Onze moeders vonden op driejarige leeftijd dat we maar vriendinnetjes moesten worden omdat we ons verveelden.
Ik heb nog steeds contact met de vriendinnen van de lagere school en ook veel contact met een aantal vriendinnen van de middelbare school.

Vorig jaar zijn we met z'n zessen naar de paardenraces in Ascot gegaan, dit jaar zijn we gaan kanoën bij Ommen.

Herinneringen aan Sleen
Sleen, is de plaats waar ik geboren ben, waar mijn ouderlijk huis staat, waar ik opgegroeid ben en wat altijd mijn thuis zal blijven. Mijn hart ligt er en heimwee zal ik bij vlagen altijd blijven houden, maar dit heb ik geaccepteerd. Het Drents zal ik blijven praoten, en bij het zien van de kerktoren tussen de bomen door word ik altijd weer blij. Sleen dat is vrijheid, eindeloze zomers en altijd buiten spelen, warmte en geborgenheid, de Steeg, de Jongbloedsvaort, mijn geitje Cindy, rondlummelen met ponies. Dat is ook de 12 uur toet (BBSirene) 1x per maand, moi en doeg zeggen tegen de mensen op straat. Het was in de herfst beukennootjes zoeken op de Brink, de Hunebedactie met “raad hoeveel” in de etalages van de winkeliers, de kermis met zweefmolen, oliebollenkraam en schiettent. Ook herinner ik me de spelweek aan het eind van de zomer, het bosvolk en later de Zwerfkei.
Mijn eerste concert was van de Dizzy Mans Band tijdens het Zuidenveld in 1975 en tijdens het concert van Suzi Quatro zat het halve dorp zonder stroom toen de eerste accoorden werden aangeslagen.
Onze kinderen zijn naast de Engelse leesboeken opgegroeid met Ot en Sien, Dik Trom, Pinkeltje en de Dick Bruna boekjes, de cd’s van Harm en Roelof en Bartje’s ik bid niet veur broene bon'n. Sesamstraat cassettes luisterden we in de auto en Mikolaj was dolblij toen we eindelijk in Engeland weer satelliet tv hadden en hij de show van Bassie en Adriaan weer kon kijken. Er wordt wel tegen me gezegd “je bent nog meer Drent dan dat je er zou wonen”, en dat is misschien ook wel zo. Als gezin hebben we een sterke band, er gaan geen vier dagen voorbij of er is wel contact geweest, via Facebook, Skype, mobiel of gewone telefoon. De Nederlandse tradities probeerden we er zoveel mogelijk in te houden, dus speelde ik Zwarte Piet in Noorwegen.
“Slien is waor ik geboorn ben” en dat is, en zal altijd belangrijk voor me blijven.

Onveilig fietsen
Ik mag niet mopperen, we wonen in Surrey, zo’n 40 minuten met de trein van Londen, waar ik zelden kom (alleen met bezoek). We wonen in een huis van 1920, en lopen zo vanuit de tuin het bos in, en kunnen hier in de omgeving eindeloos wandelen.
Het is alleen erg druk met veel verkeer en mijn grootste klacht; ik kan hier niet veilig fietsen! Door de jaren heen zie ik dat er wel steeds meer gefietst wordt en sinds de Olympische Spelen de wielergroep door ons dorp denderde, wordt het fietsen ook wel meer gepromoot, maar echt veilig is het nog steeds niet. Ik wandel één keer in de week met de Nederlandse vrouwengroep, die momenteel vrij actief en een hechte club is. Tot mijn grote verrassing ontdekte ik een jaar geleden dat een van onze nieuwe leden in Oosterhesselen opgegroeid is, ook dat schept een band. Alhoewel ik een internationale vriendinnenkring heb, merk ik dat ik met Nederlandse vriendinnen toch een andere band heb, wat bij navraag wederkerig is. Doordat je in het buitenland vaak op vrienden wordt teruggeworpen is dit contact dan ook zeer belangrijk en is het altijd weer moeilijk wanneer iemand aankondigt dat zij weer moet vertrekken, maar ook daar leer je mee leven.

Engels leventje
Het leven als expat heeft zijn voor en nadelen. Het heeft een “glamour” kant, dansfeesten in de gerenommeerde hotels in Londen tijdens kerst, een feest in een afgehuurd gedeelte van het museum van Natuurlijk Historie, uitnodigingen van de ambassades... Onze dochter heeft voor de 16e verjaardag van een vriendin in een limousine een middag door Londen getourd met een groep uitgelaten meiden; onze zoon had een verjaardagsfeest in een bekende Londense nachtclub.
Hierbij riepen wij steeds: dit is leuk maar niet het echte leven, this is fun but not the real world.. De onzekerheid van dit bestaan, je weet nooit wanneer je weer moet verhuizen, en het ver weg wonen van familie en vrienden, maakt het ook weer moeilijk. Eén ding is zeker, het is nooit voorspelbaar of saai..

Terugkeer naar Nederland

Anja voor even weer terug in Sleen bij haar vader (Harm)
Vermoedelijk blijven we hier voorlopig nog, na pensionering keren we definitief terug naar Nederland, misschien naar Ommen, waar we ons vakantiehuis hebben, en wat onze thuisbasis is. Hoeveel jaar dit nog duurt hangt van de Nederlandse regering af.....

Namens de redactie van Sleen.nu bedanken we Anja Westerhof voor haar prachtige levensverhaal.
Alle foto's zijn te zien in het foto-album. Klik hier.
 

Verslag: Hille Douma

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Slener in de verte?

Ben je ook een Slener in de verte en wil je ook je verhaal met ons delen?
Reageer via de mail: project@sleen.nu. Eén van de verslaggevers neemt dan contact met je op!