De vlag wappert van de toren!

Aanstaande zondag is het weer zover. Dan wappert opnieuw de vlag vanaf de toren. Het is immers een historische dag: de Slener kerken fuseren. Maar denk nu niet als je voorbij fietst: Oh, de vlag wappert weer. Want je moest eens weten hoeveel inspanning en lef daarvoor nodig is.

Aanstaande zondag is het weer zover. Dan wappert opnieuw de vlag vanaf de toren. Het is immers een historische dag: de Slener kerken fuseren. Maar denk nu niet als je voorbij fietst: Oh, de vlag wappert weer. Want je moest eens weten hoeveel inspanning en lef daarvoor nodig is.

Om dit aan de weet te komen ga ik met Harmke Jansen naar de top om de vlag even uit te steken. Harmke ontpopt zich hierbij tot een voor mij onverschrokken, hoogtevreesvrije en broodnuchtere held.

Het is een mooie rustige dag. Harmke staat me vóór de kerk al op te wachten en gaat me voor de toren in. De wenteltrappen ken ik wel, want de weg naar het orgel beklim ik regelmatig, samen met mijn trompet. Maar verderop wordt het nieuw.

Voordat we verder gaan de toren in laat Harmke me de ruimte boven het plafond van de kerk zien. Een waar kunstwerk. Het valt me op hoeveel fel oranje stukken ik zie in de gebinten. “Dat is allemaal gerestaureerd” vertelt Harmke. “Een stevige en dure klus, die betaald is door de Stichting Monumentale Kerk Sleen”.

Kijk, dat is nou mooi. We weten allemaal, dat deze stichting van alles (zoals boekverkoop) doet om aan geld te komen. Maar hier zie je nu wat voor belangrijke investeringen ermee gedaan worden.

We vervolgen onze weg. Op het eerste plateau wordt het licht aangestoken, daarna gaat het verder naar de klokken. Een prachtig duo zo te zien. Nee, ze beieren niet heen en weer tijdens het luiden. Er zit een stevige hamer naast, die tegen de klok slaat als het tijd van luiden is.

Daarna begint de waaghalzerij. In de hoek van de klokkentoren zit de eerste trap. Nou, gaat nog best, zo hoog is dit nu ook weer niet, denk ik. Maar daarna komt het. Midden op een plateau staat een trap, die hoog de gebinten van de toren insteekt. Oef, dat wordt andere koek. “Het komt wel eens voor, dat mensen hier afhaken” zegt Harmke. “En het is heel apart, dat zijn dan meestal mannen”.

Slimme Harmke. Ze weet precies hoe ze mij moet motiveren. Al zal ik ook duizelen, ik zál doorklimmen! Harmke gaat me voor. Als zij een trap heeft beklommen, dan mag ik pas. Ze zegt me precies hoe ik het moet doen. Even later sta ik naast haar en zie ik hoe diep het onder mij is. Snel kijk ik weer naar boven, waar Harmkes steeds voortklimmende achterwerk me geruststellend toelacht. Ze kruipt bijna letterlijk tussen de gebinten door.

En dan zijn we er: bovenin de toren. Als Harmke een luikje opendoet wordt de adem me bijna ontnomen. Allereerst door het meer dan prachtige uitzicht. Maar ook door de sterke wind die er waait. Het is me in één keer duidelijk, dat hier geen sprake is van even de vlag uitsteken in een eenvoudige vlaggenhouder.

En dat is dan ook te zien. Een enorme vlaggenmast zit verankerd aan de vloer. Een tweede mast zit er binnenin en kan worden uitgeschoven. Het vlaggentouw zit er al aan.

Hier wordt de vlag aan vast gemaakt. Een enorme vlag, Harmke heeft haar armen er vol aan. Even later wappert de driekleur boven Sleen. Wat een plaatje! Ik kan er geen genoeg van krijgen. Dat geldt ook voor het grootse uitzicht naar alle kanten. Hoewel ik geen Slener van geboorte ben, maar me wel degelijk Slener voel, zwelt er iets in mijn borst . Wat een land, wat een schoonheid!!

Als we de vlag weer binnenhalen en de luiken sluiten gaan we weer op weg naar beneden. Dan is er tijd om op andere dingen te letten. Met verbazing en bewondering kijk ik naar het onnavolgbare lijnenspel van de gebinten in de toren.

Er staat in de toren van alles opgeschreven. “Wijzerplaat aangebracht, helemaal vernieuwd. Jan Jansen” lees ik. “1981. Wijzerplaten en wijzers opnieuw verguld. Kemperman en Assen”. “Jan Jansen, Sleen. 30-4-1959” lees ik op een ander bord. Pure historie. 

Als we bijna beneden zijn kijkt Harmke, op mijn verzoek, staande op de wenteltrap nog één keer naar boven. Ze glimlacht vriendelijk. Alsof het allemaal niks is! Harmke, bedankt, dat ik deze bijzondere tocht met jou mocht maken.

Klik hier voor alle foto's.

Verslaggever: Luuk Houkes