Kanniewaarzijn ...

Tijdens het telefoontje herhaaldelijk duidelijk gemaakt dat ik geen Miniman, ombudsman of spreekbuis van wie dan ook ben. “Maar je schrieft toch wel es een stukkie“, was het weerwoord. Uiteindelijk ben ik door de knieën gegaan.

Tijdens het telefoontje herhaaldelijk duidelijk gemaakt dat ik geen Miniman, ombudsman of spreekbuis van wie dan ook ben. “Maar je schrieft toch wel es een stukkie“, was het weerwoord. Uiteindelijk ben ik door de knieën gegaan.

Een aardige stem laat weten dat ze een onplezierige ervaring rijker is geworden de laatste dag van het jaar. Dat kinderen zo’n dag zich graag laten horen met vuurwerk, daar heeft mevrouw geen enkel probleem mee. De toevoeging: “Zelf ben ik ook jong geweest”, geeft bevestiging. Maar dat de jeugd in de loop van de dag steeds dichter bij haar voordeur komt knallen, geeft toch wel veel rotzooi van papier, karton en verpakking. Het blad is net verdwenen en dan krijg je dit er voor terug. Begrijpelijk. De stoute schoenen worden aangetrokken en naar de jonkheid. Vriendelijk wordt de verwachting uitgesproken, dat vanzelfsprekend de troep weer opgeruimd wordt. Tot grote verbazing zegt een jochie van een jaar of tien: “Daar hebben we de EMCO toch voor.” Vriendjes knikken instemmend. Ondanks de stoute schoenen, breekt nu de klomp bij mevrouw. Ze is eigenlijk niet eens boos op de kinderen maar diep teleurgesteld in de opvoeders. Ze besluit met de woorden: “Het woord is van de kinderen, de taal van de ouders.”

Iedereen een goed en verstandig 2014!

Ben Offringa