Zorgboerderij De Kraankamp in Erm

Je hoort of leest zo vaak iets over een “zorgboerderij”, dat je nauwelijks nog in de gaten hebt wat dit inhoudt. Vandaar dat Femmy Dijks voor een Lös Hoes lezing op zondagochtend werd uitgenodigd om hierover te vertellen. Dus ging ik zaterdag al even op de boerderij kijken.

Je hoort of leest zo vaak iets over een “zorgboerderij”, dat je nauwelijks nog in de gaten hebt wat dit inhoudt. Vandaar dat Femmy Dijks voor een Lös Hoes lezing op zondagochtend werd uitgenodigd om hierover te vertellen. Dus ging ik zaterdag al even op de boerderij kijken.

Ik kwam rond koffietijd en mocht zo aanschuiven aan de keukentafel. De ouders en hun kinderen zaten hier al gezellig te keuvelen. Ik begreep al gauw, dat dit meer was dan alleen maar nieuwtjes uitwisselen. De bijzonderheden rondom de kinderen werden ook besproken.

Toen ik vroeg wie mij de boerderij even wilde laten zien schoten drie kinderen direct overeind. Schoenen, jassen, overall en laarzen werden aangetrokken en zo begon de rondleiding. Prachtig om te zien hoe de kinderen zich thuis voelen en over “hun” boerderij weten te vertellen. En ze weten hier alles van. Ze wezen me op de bijzonderheden. Op de nieuwe melkrobot, waar je niet binnen mag komen (te gevaarlijk), op de kalfjes achterin de schuur, op de verschillende soorten biks (fijn en grof), op de afgesloten kast met medicijnen en noem maar op.

Ook buiten de boerderij was alles bekend. Tim was bezig om voer (mais) te vermengen en met de kinderen bekeek ik de nieuwe aanbouw. “Dat is voor de jonge koeien” vertelden de kinderen. ’s Middags kwam ik terug om te zien hoe dat er die dag eieren geverfd waren en dat nu de kalfjes gevoerd moesten worden. Samen met Femmy hadden ze het er druk mee.

Ik werd getroffen door de sfeer van rust en helderheid. De kinderen weten precies waar ze aan toe zijn en voelen zich tegelijkertijd heel erg vrij. En de enorme ruimte in en rondom de boerderij doet hen zichtbaar goed. Ze mogen er op de skelters rijden of in het stro spelen, of wat ze ook bedenken. Op enige afstand ziet hun begeleider Femmy precies wat ze aan het doen zijn. Toen ik weer thuis kwam merkte ik hoezeer ik genoten had op de boerderij met de kinderen.

Afgelopen zondagochtend tijdens de lezing vertelde Femmy hoeveel hier wel niet achter zit. Dat het hebben en begeleiden van kinderen op de zorgboerderij feitelijk niet zomaar iets is. Dat het in wezen een volledige dagtaak is. Dat er begeleidingsplannen voor elke deelnemer geschreven worden, dat er voortgangsgesprekken zijn, dat er doelen gesteld worden en noem maar op.

“Aan de administratie hiervan alleen al ben ik een dag per week kwijt” vertelde Femmy. Soms worden er heel mooie, zichtbare resultaten geboekt. Bijv. als een jonge cliënt zijn trekker-rijbewijs haalt. Dit wordt gevierd!

“Maar vergeet niet, dat elk kind hier komt met een duidelijke indicatie. Dat betekent, dat elk kind een probleem heeft. Hiervoor zetten wij ons in, samen met de ouders. En de gang van zaken wordt van buitenaf voortdurend gecontroleerd. In 2011 kreeg De Kraankamp het landelijk keurmerk van de federatie Landbouw en Zorg. “Kwaliteit laat je zien” heet dit keurmerk en jaarlijks wordt getoetst of je hieraan voldoet. Er moet aan veel eisen voldaan worden en dat is ook heel goed. Dit werk kun je alleen maar doen als je er veel zorg aan wilt besteden. Je moet er hart voor hebben, je erin willen verdiepen en er veel tijd in willen steken, anders moet je er niet aan beginnen”, alldus Femmy.

Het is niet voor niets, dat Femmy en Evert onlangs besloten om de maandag en dinsdag “voor zichzelf” te houden, zodat ze zich vanaf woensdag t/m zaterdag volop op de kinderen kunnen richten. In totaal zijn er rond de 20 kinderen, vanaf 7 tot 18 jaar, die hier wisselend gebruik van maken. “Maar nooit meer dan 5 á 6 per groepje, zodat we voldoende overzicht houden voor goede begeleiding” zei Femmy.

Ik reken mezelf niet tot een deskundige, maar ik kon zaterdag met eigen ogen zien hoe de kinderen het op dreef hebben in De Kraankampen, op “hun” boerderij. Rust, ruimte en speelgelegenheid, heldere regels, een warme en tegelijkertijd nuchtere begeleiding. Als ik in het vervolg weer langs De Kraankamp loop of fiets kijk ik er met andere ogen naar, wetend wat hier allemaal gebeurt.

Verslaggever: Luuk Houkes