Bericht Van Duijn Under

Harmen van Duijn, huisarts in Sleen, woont sinds augustus een jaar in Nieuw Zeeland. Zoals beloofd zou Van Duijn wanneer hij daar een beetje gesetteld was, over zijn belevenissen berichten. "Het is alweer even geleden dat ik met familie op Schiphol stond"

Harmen van Duijn, huisarts in Sleen, woont sinds augustus een jaar in Nieuw Zeeland. Zoals beloofd zou Van Duijn wanneer hij daar een beetje gesetteld was, over zijn belevenissen berichten.

Harmen vertelt:

Het is alweer even geleden dat ik met familie op Schiphol stond. Koffers vol met dropjes en stroopwafels. Korte broeken en slippers. En ook een stethoscoop en nog zo wat medische gadgets, er moet natuurlijk ook gewerkt worden tijdens dit jaartje uit. Al ging daar heel wat aan vooraf en kregen we af en toe het gevoel dat het ons nooit zou lukken om toestemming te krijgen om te werken als huisarts in Nieuw Zeeland… We begonnen met een examen Engels, en daarna volgde het invullen van eindeloze formulieren, het bijwerken van m’n CV, documenten opvragen bij gemeente en universiteit, kopieën naar de notaris om te stempelen. Vervolgens moesten we wachten op goedkeuring door de Medical Board, en als laatste (en natuurlijk op het nippertje) konden de paspoorten eindelijk opgestuurd worden naar Londen voor de aanvraag van  twee werkvisa en drie studentenvisa.

Eenmaal in Nieuw Zeeland aangekomen moesten we eerst nog een driedaagse cursus volgen in Wellington en op audiëntie bij de Medical Board, waar alle diploma’s vanaf de middelbare school nog een keer gecontroleerd werden. Maar toen was dan toch eindelijk aan alle verplichtingen voldaan en mochten we aan de slag in Wellsford!

Wellsford is een klein dorp anderhalf uur links rijden boven Auckland. Het heeft een grote huisartsenpraktijk en vanuit dit gezondheidscentrum worden ook nog vijf kleinere huisartsenpraktijken op een half uur rijden in alle richtingen bemand. Mijn werkplekken zijn in het dorp Maungoturoto en Wellsford, Hylkia gaat naar Mangawhei en Wellsford.

De eerste dag moesten er natuurlijk eerst weer de nodige formulieren ingevuld, maar daarna kunnen we los! Nou ja, los, dat viel nog niet mee. Het voelde eerder alsof we in de modder vast gezogen stonden en geen stap zonder nadenken konden doen. Ben je 10 jaar huisarts, krijg je het idee dat je weer van voren af aan moet beginnen. Coschappen. Waar liepen we op vast?

Om te beginnen het Engels. We krijgen het in vele varianten te horen, met Schotse en Ierse accenten, onvervalst steenkolenengels van Nederlandse emigranten en natuurlijk het Kiwi-Engels waarbij de e als een i wordt uitgesproken. Dus je kind is siven years old and has pain in the billy. Da’s even wennen en geconcentreerd luisteren.

Een ander struikelblok is het werken met een nieuw computersysteem. Net als in Nederland is er een programma voor alle medische vraagstukken en het bijhouden van de patiënten gegevens,  daarnaast is het nodig voor administratie, verwijzingen, lab-uitslagen en brieven. Het doorgronden hiervan kostte ons een paar dagen en heel veel vragen aan collega’s.

En dan weer de formulieren. Nieuw-Zeeland heeft heel veel formulieren. En de dokter zit als een spin in het web van die papierwinkel, want bijvoorbeeld bedrijfs- of verzekerings- of keuringsartsen kennen ze hier niet. Dus voor allerlei toeslagen, vergoedingen en natuurlijk keuringen moet je bij de dokter zijn. Rijbewijs? Ook! Al ben je dertig en kerngezond, als je wilt rijden moet je naar de dokter voor een formulier met  stempel en handtekening. Heb je griep en kon je daarom een paar dagen niet werken? Naar de huisarts voor een verklaring voor de baas, stempel en een handtekening (en natuurlijk een kuur antibioticum, ‘nu ik hier toch ben’).
Heb je een ongelukje gehad? Dan barst het formulieren feest past goed los, want Nieuw Zeeland vergoedt dan al je medische kosten en zorgt voor je inkomen zolang je onthand bent. Kortom een systeem met de nodige uitdagingen voor de nieuwkomer. En na een paar weken ploeteren begint het natuurlijk te wennen.

In de weekenden alle tijd voor uitstapjes naar het strand, grotten, bossen en natuurlijk het bouwen van een boomhut. Over deze avonturen een volgende keer meer!