Groe(n)ten uit de Dorpstuin: herinneringen

Er is weer een nieuwe 'Groe(n)ten uit de Dorpstuin'. Deze keer worden er herinneringen opgehaald aan Jan Zwaving. Jan was degene die het mogelijk maakte dat de dorpstuin eindelijk uit de startblokken kon komen.

Er is weer een nieuwe 'Groe(n)ten uit de Dorpstuin'. Deze keer worden er herinneringen opgehaald aan Jan Zwaving. 

Herinneringen aan Jan
Nog nooit heb ik het zo moeilijk gevonden om woorden te vinden voor deze tweemaandelijkse bijdrage over de Dorpstuin. Meestal heb ik niet zo’n moeite met schrijven en staat een stukje snel op papier, maar nu we na een onwerkelijke week afscheid moeten nemen van Jan Zwaving valt het me zwaar. Dit verlies laat niemand van de tuin onberoerd.

Toch ben ik van mening dat we Jan tekort doen als we niet wat herinneringen aan hem ophalen, want Jan was per slot van rekening degene die het mogelijk maakte dat de Dorpstuin uiteindelijk uit de startblokken kon komen. Voorjaar 2012 was het idee geboren om puur met vrijwilligers een gezamenlijke moestuin te beginnen, waarvan de opbrengsten elk jaar weer geïnvesteerd zouden worden in de tuin. Ideeën zijn leuk, maar de uitwerking viel tegen. Ik slaagde er helaas niet in om een geschikt stukje grond in Diphoorn te verwerven, maar tijdens mijn ”rondje Diphoorn” met de hond liep ik Jan tegen het lijf. Hij vroeg hoe het met de plannen stond en op mijn mededeling dat die dreigden te verzanden was zijn reactie “Doe toch niet zo moeilijk mens, dan zet ik toch gewoon een stukje van mijn weiland af”. Twee dagen later was er een hap uit zijn weiland afgepaald en had hij Harm van de CWV laten komen om de grond om te zetten. Ja, en toen konden we beginnen. Ons eerste jaar was echt een pioniersjaar en Jan volgde ons van heel dichtbij en stond ons met allerlei hulp en advies bij. Hij vond het wel leuk dat clubje enthousiaste mensen, die met elkaar probeerde van zijn weiland een vruchtbare moestuin te maken. Regelmatig schoof hij dan ook aan tijdens onze koffiepauze.

De samenwerking met Jan was altijd heel plezierig en wederzijds hebben we elkaar regelmatig kunnen helpen. Toen wij met behulp van een subsidie een flinke waterput konden laten boren, regelde Jan dat er een pomp op kwam waarmee niet alleen de tuin bevloeid kon worden, maar waarmee hij tevens de koeienstal van water kon voorzien. Dit is het eerste voorbeeld van een hele fijne vorm van kruisbestuiving tussen Jan en de Dorpstuin. In periodes van erge droogte verplaatste hij voor ons de watersproeier, maar nam ook regelmatig contact met mij op als er iets anders te melden viel. Enkele maanden geleden kreeg ik ’s ochtends vroeg een sms'je dat de tuin onder water stond en nadat ik me gehaast gedoucht en aangekleed had, had hij de CWV al laten komen om 30.000 liter water af te laten pompen. Toen ik bij de tuin kwam was daardoor het waterpeil al behoorlijk gedaald en is ernstige schade aan de tuin voorkomen.

Volgens Jan had hij geen verstand van groente, maar hij was wel altijd graag bereid ons te helpen. Als we teveel groenafval hadden zette hij de voorlader voor ons neer en voerde het groen af. Tijdens een uitgebreide filmshoot van Groen Dichterbij (waarin hij ook een prominente rol heeft, kijk maar naar het filmpje op onze website) zette hij de cameraman in een bak op zijn voorlader zodat er ook van bovenaf opnames gemaakt konden worden. Het was hem nooit teveel en hij liet ons daarnaast lekker onze gang gaan. Eigenlijk vond hij alles prima wat we deden. Hekken en heg plaatsen? OK. Fruitbomen aanplanten? OK. Kapschuur plaatsen? Ook OK, ondanks dat dit natuurlijk nogal wat voeten in de aarde had. Onze kapschuur werd tegen de wagenloods van Jan geplaatst en in de weken dat de bouwers van Geugies daarmee bezig waren liep Jan af en aan om mee te helpen. Ook was het vanzelfsprekend dat de bouwers gewoon bij Jan en Hennie aan tafel schoven tijdens de koffie- en lunchpauzes. Ik heb deze gastvrijheid altijd zeer gewaardeerd, want Geugies was natuurlijk voor de Dorpstuin aan het werk. Maar dat speelde hier gewoon geen enkele rol.

Jan was trots op zijn bedrijf en vond het dan ook leuk als er iemand binnen liep en was altijd graag bereid dingen uit te leggen. De bedrijvigheid in de tuin vond hij dan ook eerder een aanwinst dan een belemmering. Zoals Truus het zo mooi verwoordde: “Als ik aan Jan denk zal ik me hem herinneren, leunend op de rand van de kapschuur en altijd in voor een praatje”. En nu zullen we het voortaan zonder Jan moeten doen.

Het is nog steeds niet te bevatten en we wensen Hennie, haar ouders, zusjes en zwagers en niet in de laatste plaats zijn oom Klaas alle kracht toe om zonder Jan verder te gaan. Wij zijn hem heel veel dank verschuldigd en zullen hem ons blijven herinneren als een hele dierbare vriend en zullen hem heel erg missen.

Namens alle vrijwilligers van de Dorpstuin van Diphoorn,

Brenda Outshoorn