Als een God in Frankrijk
"t Is weer voorbij die mooie zomer" was een hitsingle van Gerard Cox uit 1973. En die tekst spookt de laatste dagen steeds door mijn hoofd. Vooral als het de weergoden weer heeft behaagd om Nederland onder een laagje water te zetten en de temperaturen herfstige waarden halen. Maar mooi was het tot voor kort wel die zomer van 2014. Nou ja tenminste in Nederland dan.
Wij hadden voor de vakantie besloten om eens rond te gaan struinen in de Correze. Een Franse streek op de grens van de Dordogne en Limousine. De landschappelijke stoffering zou daar zo liefelijk zijn. Nou ik kan u wel vertellen dat La France flink is tegengevallen voor wat betreft de klimatologische omstandigheden. Wij vertrokken zeer optimistisch, vrolijk in de korte broek met een modieus zonnebrilletje op de neus. De tent achterin de kofferbak, want één zijn met de natuur is in de zomer natuurlijk wel zo duurzaam. Ter voorbereiding natuurlijk grote voorraden zonnebrand factor 23 ingeslagen voor het gevoelige huidje van mijn echtgenote. En ik moet zeggen dat het weer de eerste dagen perfectement was om het maar op z’n Frans te zeggen. Dus voelden wij ons allebei ook de beroemde “God in Frankrijk”. Maar toen kwamen er wolken en opklaringen en buien en dan weer die verrukkelijke zon en dan weer wolken en buien etc. etc.
Mijn vrouw heeft onder dit soort omstandigheden altijd de neiging om met een ernstige uitdrukking op het gezicht maar steeds naar boven te turen. En dan opeens heel positief te roepen: “ja, ja daar komt de zon weer want de lucht wordt alweer een stuk helderder daar in de verte”. Vaak is dat dan ook wel zo tot het dan echt met containers vol naar beneden komt dat hemelwater. Zittend onder zo’n doorzakkend tentluifeltje wordt het pas echt deprimerend als je contact opneemt met het thuisfront. Je krijgt dan van dochterlief te horen: "Het is zo verschrikkelijk heet in Sleen Pappie. Zo warm dat de kraaien voor ons huis ter hoogte van het fietspad wel haast gebraden uit de beukenbomen komen vallen."
Na dit soort opwekkende mededelingen leg je dan het mobieltje bibberend van de nattigheid op een droge plek. In gedachten verzonken richt de blik zich in de verte. En dan wens je eigenlijk dat je naast je warme jas ook nog je lange jaegeronderbroek had meegebracht. Ik hoop dat de lezer nog weet wat voor een comfortabel gevoel dit merk onderbroek onder natte en koude omstandigheden weet te geven.
Minder goede weersomstandigheden, zo zal ik het dan maar noemen, heeft ook zijn voordelen. Dat komt omdat je veel meer met de (verwarmde) auto op pad bent en je dus in een veel grotere straal rondom het basiskamp begeeft. Dus zie je ook heel veel meer van de omgeving en die was wel schitterend. Na amper twee weken hadden we het ook wel gezien en maakten we ons op voor de grote terugtocht. Nu gaf onze navigatie aan dat wij op de tolwegen richting Parijs-Lille zouden moeten rijden. Maar eigenwijs als wij waren maakten wij de fatale keuze om ons door Duitsland naar Sleen te begeven. Nou dat scheelde weer. Dat wil zeggen, we kwamen ruim drie uur later thuis. En onderweg weer scheepscontainers water op de weg. Ik hoor u al denken: kamperen is kramperen.
Ach, achteraf valt alles altijd toch wel weer enorm mee. En Sleen bleek bij terugkomst eigenlijk het nieuwe Frankrijk wat zonnewarmte betreft. Maar ik hoop wel dat die mooie zomer toch niet helemaal voorbij is de komende tijd.
Martin F Kramer